ବିଶ୍ଵାସର ବନ୍ଧ ଡେଇଁ

କଥା ଦେଇଥିଲ ଆସିବ ବୋଲି ତ

କାହିଁକି ଆସିଲ ନାହିଁ ,

ଆସିବାର ଯଦି ନ ଥିଲା ମନରେ

ମନା କଲ ନାହିଁ କାହିଁ ।

ବାରମ୍ବାର ଆଖି ଖୋଜେ ରହି ରହି

ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗେ ନିଃଶବ୍ଦେ ,

ସବୁଥର ପରି ନିରାଶେ ଫେରଇ

ଲେଉଟାଣି ପଦ ଶଦ୍ଦେ ।

ସ୍ନେହ ଶରଧାର   ମିଛ ଛଳନାରେ

ଭାସି ଯାଇଥିଲି ମୁହିଁ ,

ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ହୋଇ ଜାଣି ମୁଁ ପାରିଲି

ମୋ ପାଇଁ ତ କେହି ନାହିଁ ।

ମିଛ ମାୟା ଏଇ ସଂସାର ପଥରେ

ବ୍ୟଥା ଲାଗେ କୁହ କାହିଁ ,

ସ୍ବାର୍ଥ ସରିଗଲେ କିଏ ବା କାହିଁକି

କାହା କଥା ଭାବିବହିଁ ।

ଦରକାର ବେଳେ କଥା କଥାକାରେ

ମଧୁବୋଳା କଥା କହି ,

ଆପଣା ପଣରେ ଆପଣାର କରି

ମୋହିଥିଲ ସାଥୀ ହୋଇ ।

ସ୍ବାର୍ଥ ନ ପଟିଲେ ବାଟ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ

ଯେ ସାଥୀ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି ,

ସ୍ଵାର୍ଥର ସାରଥୀ ସେପରି ସାଥୀ ହିଁ

ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗି ପାରନ୍ତି ।

ଯାଅ ସାଥୀ ତୁମେ ଯେତେ ଦୂର ଇଚ୍ଛା

ଫେରିବାକୁ କହିବିନି ,

ବାରମ୍ବାର ତୁମ ଫେରନ୍ତି ରାସ୍ତାକୁ

ଆଉ କେବେ ଚାହିଁବିନି ।

ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିକୁ ମନେ ପକେଇଲେ

ଲାଭ କିଛି ମିଳିବନି ,

ଜାଣିଛି ଜୀବନେ ସ୍ଵାର୍ଥପର ସାଥୀ

ଆପଣାର ହୋଇବେନି ।

 

ଜୀବନ କାଳରେ କିଏ କେଉଁ ରୂପେ

ଆସି ଭେଟ ହୋଇଥାନ୍ତି ,

କିଛି ଅଭିନୟ ପଦ ଚିହ୍ନ ଛାଡ଼ି

ନିଜ ପଥେ ଚାଲିଯା'ନ୍ତି ।

ସ୍ୱାଧୀନ ତୁମେ ତ ତୁମରି ଜୀବନେ

ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ଉଡ଼ିପାର, 

ଆନ ଦୁଃଖ କିବା ଜାଣିବ ସାଥୀ ହେ !

ତୁମେ ପରା ସ୍ଵାର୍ଥପର ।

ଥକିଯିବ ଦିନେ ଭାବିବ ଜୀବନେ

ଅଲୋଡ଼ା ଥିଲି କି ମୁହିଁ ,

ସେ'ଦିନକୁ ଆଉ କିଛି ବି ନ ଥିବ

ସମ୍ପର୍କର ଦ୍ୱାହି ପାଇଁ ।

ଭାବିଲକି ତୁମେ ଝରା ଶେଫାଳି ମୁଁ

ଫୁଟିବି ରାତିକ ପାଇଁ ,

ଝରିଗଲା ପରେ ମୁହଁ ମୋଡ଼ି ଦେଇ

ଚାଲିଗଲ ପଥ ଡେଇଁ ।

ଅନ୍ତରଙ୍ଗତାକୁ ଆତ୍ମିୟତା ପଣେ

ସଜେଇ ଭାଙ୍ଗିଲ କାହିଁ ,

ଗଢ଼ିବା ପାଇଁକି ଗୋଟିଏ ଜୀବନ

ଭାଙ୍ଗିଦେଲ କାହା ପାଇଁ ।

କୈବଲ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତିର ମିଛ ସମ୍ମୋହନେ

ଅଭିନୟ କଲ କାହିଁ ,

ପୀୟୂଷ ଭଣ୍ଡାରେ କାଣିଚାଏ ବିଷ 

ଯଥେଷ୍ଟ ମାରିବା ପାଇଁ ।

ରୂପ , ରଙ୍ଗ ଲେସି ଶବ୍ଦ ସମ୍ଭାଷଣେ

ନୂତନ ସାଥୀର ପାଇଁ ,

ଅନ୍ୱେଷଣ କର ସ୍ବପ୍ନିଳ ପଥରେ

ଦୁଃଖ ନାହିଁ ଦୁଃଖ ନାହିଁ ।

ସମ୍ଭବତଃ ଏହା ନିୟତିର ଖେଳ

ଏମିତି ଚାଲିବା ପାଇଁ ,

ତଥାପି କାହିଁକି ମନ ମାନେନାହିଁ

ଗବାକ୍ଷକୁ ଅଛି ଚାହିଁ ।

ସାଥୀକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ....

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସିଲା ନଇଁ....

ସମୟକୁ ଚାହିଁ ଚାହିଁ....

ତୁମେ ତ ଆସିଲ ନାହିଁ....

ପ୍ରତାରଣା କଲ କାହିଁ ....?

ବିଶ୍ଵାସର ବନ୍ଧ ଡେଇଁ.... ।