ବିରହ ଚିତା

ବଂଧୁ ପଢ କି ନ ପଢ଼ ରସ କବିତା

ମୁଁ ଲେଖୁଥିବି ବସି ପ୍ରଣୟ ପିପାସୀ

ହୃଦୟ ତଳର ଗୋପନ କଥା l

କୁଞ୍ଚିତକେଶୀ ଯଉବନ ପ୍ରେମ ଉନ୍ମତ୍ତା

ଯେବେ ସେ ଦେଖିଲା ସମ୍ମୁଖେ ମୁଁ ଉଭା

ଦରହାସୀ ହେଲା ମୂର୍ଚ୍ଛିତା l

ସଲ୍ଲଜେ ନୁଆଇଁ ସଂଭ୍ରମେ ତାର ମଥା

କହିବାକୁ ମୋତେ ଚାହିଁବାକୁ ବାଳା

ଘାରିଲା କି ତାର ମଦନ ଚିନ୍ତା l

ଫୁଲସୁକୁମାରୀ ଚାହିଁଲା ନାହିଁ ବଢିଲା ବ୍ୟଥା

ଭାବିଲା କି ମନେ କେବେ ଆଉ ଥରେ

ଭଲ ପାଏ ବୋଲି କହିବ କଥା l

ସେଦିନୁ ଚପଳଛନ୍ଦାର ଭାଙ୍ଗିନାହିଁ ନୀରବତା

ଆସି ନାହିଁ ଥରେ ଭ୍ରୂଭଙ୍ଗୀ ନଚେଇ

ଉଡାଇ ଅଂଚଳ କନକ ଲତା l

ଗାଉଅଛି ବଂଧୁ ନିଶବ୍ଦେ ପ୍ରିୟା ପ୍ରଣୟ ଗୀତା

ଆସୁ କି ନ ଆସୁ ଯୋଜନଗନ୍ଧା ମୋ

ଜାଳିଦେବି ଶେଷେ ବିରହ ଚିତା ।