ବିରହ ବେଦନା

 ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଏକା ଏକା ମୁହିଁ

 ଭାବୁଛି ତୁମରି କଥା,

 ଅଭିମାନୀ ପ୍ରିୟା ଛାଡି ଚାଲି ଗଲ 

 ଦେଇ ବିରହର ବ୍ୟଥା ।

କାଲିପରି ମୋତେ ଜଣାପଡୁଅଛି

 ତୁମେ ଥିଲ ମୋ ସାଥିରେ,

 କଥା ଥିଲା ଆମ ଜନମ ଜନମ

 ରହିବା ଏକସଙ୍ଗରେ ।

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ବନ୍ଧୁ ସାଜିଥିଲୁ

 ବାଣ୍ଟିବାକୁ ସୁଖ ଦୁଃଖ,

 ବନ୍ଧୁତା ଆମର ପ୍ରେମ ପାଲଟିଲା

 ନ ଥିଲୁ କେହି ବିମୁଖ ।

ଦୁଇଟି ହୃଦୟ ଏକ ହୋଇଥିଲା

ନମାନି କହା ଆକଟ,

କେହି କହାରିକୁ ଦଣ୍ଡେ ନ ଦେଖିଲେ

ହେଉଥିଲୁ ଛଟପଟ ।

ତୁମ ସ୍ମୃତିସବୁ ମନେ ପଡିଗଲେ

ଫାଟି ଯାଏ ହିଆ ମୋର,

ସ୍ଵାର୍ଥପର ହୋଇ ଛାଡିଚାଲିଗଲ

କରିଦେଇ ସାତପର ।

ଅମଡା ବାଟର ପଥିକ ସାଜିଛି

ଗନ୍ତବ୍ୟ ମୋ ଲକ୍ଷ୍ୟହୀନ,

ଶତଚେଷ୍ଟା କଲେ ଭୁଲି ପାରୁନାହିଁ

ବିତିଥିବା ସୁଖଦିନ ।

ଶାଢ଼ୀ ଶଙ୍ଖ। ପିନ୍ଧି ଝଟକୁ ଥିବ ଗୋ

ଭୁଲି ଯାଇଥିବ ମୋତେ,

ତୁମର ଚେହେରା ଆଖିରେ ନାଚୁଛି

ପାଶୋରି ଯିବି କେମନ୍ତେ ।

ତୁମବିନା ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚିବା ଦୂରହ

ଦୁନିଆ ଲାଗୁଛି ପିତା,

ବାକି ଜୀବନକୁ ବିତାଇ ଦେବି ଲୋ

ଭାବି ଭାବି ତୁମ କଥା ।

ବିରହ ନିଆଁରେ ବଞ୍ଚି ରହିଛିଲୋ

ପଥର କରି ମୋ ଛାତି,

ଯେଉଁଦିନ ମୁହିଁ ଜଳିବି ଚିତାରେ

ଜଳିଯିବ ତୁମ ସ୍ମୃତି ।

ମୋ ଜୁଇ ପାଖକୁ ଆସିବ ହେ ପ୍ରିୟା

ଏହା ମୋର ଇଚ୍ଛା ଶେଷ,

ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବି

ଲଭିଯିବ ଅବଶୋଷ ।