ବିଜୟିନୀ

ପ୍ରକୃତିର କୋପେ ଯେବେ ଧରା ବୃଷ୍ଟି ହୀନ,

ଜୀବ ବୃକ୍ଷ ଲତା ସର୍ବେ ମୃତ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଜଳ ହୀନ.

ଶୁଷ୍କ ହୁଏ ଧରଣୀ ଗୁଳ୍ମ ଲତା ଯେତେ ,

ଚାତରେ କିଛି ବୁନ୍ଦା ଜଳ ପାଇଁ ବିକଳ କାକୁତେ.

ମନୁଷ୍ୟ ତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବୁଦ୍ଧିମାନ 

ପ୍ରାଣୀ,

ପରାଜୟ ଭୟେ କେବେ ରହେ ନାହିଁ ପଡି ସେ ଜ୍ଞାନୀ .

ନାରୀ ସେ ତ ସଦା ମଙ୍ଗଳ କାରିଣୀ,

ଜଳ ଅନ୍ୱେଷଣେ ଯାଏ ବହୁ ଦୂର ସେ ମୃଦୁଗାମିନୀ.

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ଯାଇ ନଦୀ ତୀରେ,

ଭରେ କିଛି ଜଳ ପରିବାର ଲାଗି ରୂପେଲି କୁମ୍ଭରେ .

ତେବେ ହୁଏ ସେ ଆନନ୍ଦେ ବିଭୋର ,

ଗୃହ ମୁଖେ ପଥେ ଚାଲେ ଧରି ଜଳର ସମ୍ଭାର .

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଥେ ଶୁଷ୍କ ଗୁଳ୍ମ କଣ୍ଟା କରାଇ ମାଗୁଣି ,

ପଦ ସ୍ପର୍ଶ କରି ଭିକ୍ଷା କରେ କିଛି ବୁନ୍ଦା ପାଣି .

କରୁଣାମୟୀ ସେ ବୁଝି ତାର କଷ୍ଟ ,

କିଛି ଜଳ ଦାନ କରେ ନ ହୋଇ ରୁଷ୍ଟ .

ମୃଦୁ ହସି ସାନ୍ତ୍ୱନା ସେ ଦିଅଇ ,

ପ୍ରକୃତି କୋପୁ କିଛି ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରଇ.

ବିଜୟିନୀ ସେ ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳକାରିଣୀ,

ତା କର୍ମ ବଳେ ଉଲ୍ଲସିତ ହୁଏ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ .