ବୀର ପାଇକ

ଏକ ହାତେ ଢାଲ ଆର ହାତେ ଖଣ୍ଡା

ମସ୍ତକରେ ବଜ୍ର ଯାର

ବାଘମର୍ଗଆ ହାଣ୍ଡିଆ ପରେ ଶୋହେ

ସେହିଟି ପାଇକ ବୀର ।

ଏକ କାନ୍ଧେ କପ ଢେଣୁର ସହିତ

ଆନ କାନ୍ଧେ ଧନୁଶର 

ଛାତିରେ ତା ପଟି ହୋଇଥାଏ ବନ୍ଧା

ଖୋସା କଟାରି ତହିଁର।

ବାହୁରେ ବାହୁଟି କବଚ କଲିଙ୍ଗି

ହୋତା ବାହାତା ଶୋଭନ 

ଅଣ୍ଟାର ପେଟିରେ କାନ୍ଧ କପ ଖୋସା

ହୋଇ ଦିଶେ ଶୋଭମାନ ।

ସିଙ୍ଗଡା ବାଙ୍କଛୁରୀ ଶିଙ୍ଗା ଅଣ୍ଟାରେ

ଝୁଲୁଥାଏ ସଦାବେଳେ

ଅଣ୍ଟାରୁ ଆଣ୍ଠୁଯାଏ ଥାଏ ପୋଷାକ

ଝୁଲୁଥାଏ ରୁଢ଼ିମାଳେ ।

ଅଣ୍ଟାର ତଳକୁ କଟି ଢାଲ ରଞ୍ଜକ

ପେଟି ବନ୍ଧା ତା ତଳେ

ଏକ କାନିପରି ଦିଶେ ଓଜମାଳ

ଗଣ୍ଠିଆ ପଛକୁ ଝୁଲେ ।

ଗୋଡରେ ମୋଜା ଯୋତା ପିନ୍ଧି ପାଇକ

ଚାଲେ ବୀର ଦରପରେ

ଇଟାକାର ଫଡ଼ିକାର ଧନୁକୀ ଏ

ପାଇକ ତିନି ପ୍ରକାରେ ।

ଦଳ କୁହାଯାଏ ଏକତ୍ର ପାଇକ

ସତେଇଶି ଜଣ ହେଲେ 

ସତୁରୀ ଜଣ ପାଇକଙ୍କ ଦଳକୁ

ଭୂୟାଁ ବୋଲି କହୁଥିଲେ ।

ଯୁଦ୍ଧ ସମୟରେ ସୈନିକ ଭୂମିକା

ପାଇକ ନିଭାଇ ଥାଏ 

ପ୍ରତାପରୁଦ୍ରଦେବଙ୍କ ରାଜଧାନୀ

କଟକରେ ରହିଥାଏ ।

ପାଇକ ନିଯୁକ୍ତ ହେଲେ ଦାକ୍ଷିଣାତ୍ୟ

ରାଜ୍ୟ ଜୟ କରିବାରେ

ଏ ବୀର ପାଇକ ଖୋର୍ଦ୍ଧା ମୂଲକର

ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପେଶାଦାରେ ।

ଦଳ ସହ ଅଣ ସେନାନୀ ପାଇକ

ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରେ ଗମୁଥିଲେ 

କ୍ଷତାକ୍ତ ସେନାନୀଙ୍କ ସେବା ଯତନ

ସେହିମାନେ ନେଉଥିଲେ ।

ପାଇକ ଦଳପତି ବାହିନୀପତି

ଅଥବା ପାଇକରାୟ

ଦଳବେହେରା ବୋଲାଯାଏ ପାଇକ

ମୁଖିଆଙ୍କୁ ଏ ନିଶ୍ଚୟ  ।

ନାୟକ ବା ଗଡ଼ନାୟକ ଗଡ଼ର

ମୁଖିଆଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ 

ବାହୁବଳେନ୍ଦ୍ର ଯେ ମୁଖିଆ ଅଟନ୍ତି

ଅଣ-ସେନାନୀର ସିଏ ।

ଗଡଜାତରେ ପାଇକ ବୀର ଥିଲେ

ଦେଶ ସ୍ବାଧୀନତା ପାଇଁ

ପ୍ରଥମ ସଂଗ୍ରାମ କରିଲେ ଏମାନେ

ବୀରତ୍ବ ତୁଳନା ନାହିଁ ।

ପାଇକ ବୀରଙ୍କ ଦେଶମାତୃକାର

ପ୍ରେମ ମନେ ଆସେ ମୋର 

ଭକତି ଭାବରେ ତଲ୍ଲୀନ ହୁଏ ମୁଁ

ମଥାନତ ହୁଏ ମୋର ।