ବିଧ୍ଗଦ୍ ଅବତାର

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ ଅହେ ଜଗନ୍ନାଥ

ବଡ଼ ଦେଉଳରେ ଅଛ

ବଡ ଆଖିରେ ହେ ସବୁତ ଦେଖୁଛ

ବିଧ୍ଗଦ୍ ମୂର୍ତ୍ତି ସାଜିଛ ।

ଜଳନ୍ଧର ବଦ୍ଧେ ସତୀ ତୁଳସୀକୁ  

କଥା ତୁମେ ଦେଇଥିଲ

କଳିଯୁଗେ ପ୍ରଭୁ ମଥାରେ ତୁଳସୀ 

କଥାକୁ ତୁମେ ରଖିଲ ।

ଗଜ ଉଦ୍ଧାରଣେ ଶୁଣିକରି ଡାକ

କରିଲ ମଗର ବଦ୍ଧ

ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଭୁ କାନ ନାହିଁ ତୁମ

ଶୁଣ ନାହିଁ କାହା ଶବ୍ଦ ।

ଆଖି ଠାର ଯୋଗୁଁ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ବଧ

କରିଥିଲେ ଭୀମସେନ

କଳିଯୁଗେ ପ୍ରଭୁ ପତା ନାହିଁ ତୁମ

ଖୋଲିଛ ବଡ଼ ନୟନ ।

ବାଳୀ ବଧ ବେଳେ ଧନୁଶର ଧରି

ମାରିଥିଲ ତୁମେ ତୀର 

କଥା ଦେଇଥିଲ ବାଳୀକୁ ହେ ତୁମେ

କଳିଯୁଗେ ନାହିଁ କର ।

ଭୃଗୁ ମହାଋଷି ମାରିଲେ ଗୋଇଠୀ

ପାଦକୁ ଆଉଁସି ଦେଲ 

ବଜ୍ରାଘାତ ପାଇ ପାଦ କଷ୍ଟ ହେଲା 

ଛାତି ତୁମ ନ ରଖିଲ ।

ବଳି କୁ ଚାପିଲ ପାଦ ତଳେ ପ୍ରଭୁ

କରିଥିଲେ କେତେ ପୁଣ୍ୟ

ହେ ବିଶ୍ଵ ଠାକୁର କି ଲୀଳା ତୁମର

କଳିଯୁଗେ ପାଦ ଶୂନ୍ୟ ।

ଗଛ ଆଢ଼ୁଆଳେ ଥିଲ ବୋଲି ପ୍ରଭୁ

ଗଛର ସର୍ବାଙ୍ଗ ପିତା

ଶାପ ତ୍ରାହି ପାଇଁ ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ ହୋଇ

ବଢ଼ାଇଲ ନିମ ସତା ।

ଶାନ୍ତ ନିରାକାର ମୂରତି ହେ ତୁମେ

ପ୍ରେମର ଭକ୍ତି ଭଣ୍ଡାର

ହୃଦୟରୁ ଥରେ ଚିନ୍ତନ କରିଲେ

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦୂରକର...

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦୂରକର...

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦୂରକର...