ବିଚାର

କଉ ଜନମର କଉ ପୁଣ୍ୟ ବଳେ

ପାଇଛି ମଣିଷ ଜନମ,

ଅଜ୍ଞାନୀ ମୁଁ ଅଟେ ପ୍ରଭୁ 

କରୁଚି ମୋର କରମ ।

ପାପ କର୍ମ ଯିଏ କରିଛି ପ୍ରଭୁ ହେ

ପାଇଚି ନିଶ୍ଚୟ ଶାସ୍ତି

ଜଣା ଅଜଣା ରେ ଏ ମାୟା ସଂସାରେ

ଅସତ୍ ପଥରୁ ଦେଇଛ ମୋତେ ମୁକ୍ତି ।

କରୁଥାଏ କର୍ମ ମୁଁହି

ତାକୁ ମାପିବାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ ମୋର

ହେଁ ନ୍ୟାୟଧୀଶ ବିଚାର ତୁମରି ହାତେ

ଏ ମାୟା ସଂସାର ରୁ କରିଦିଅ ପାର ।

ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ମୁଁହି ତୁମ ଭବ ନଗର ରେ

କ୍ଷୁଦ୍ର କାର୍ଯ୍ୟ କରି ନିଜକୁ ବଡ଼ ମନେ କରେ !

ପୂରିବା ଆଗରୁ ମୋର ପାପର କଳସୀ

ଚିର ଦିନ ପାଇଁ ମୋତେ ନେଇ ଯାଅ ପ୍ରଭୁ

ମୁଁ ଅପେକ୍ଷାରେ ଅଛି ।

ହେ ନ୍ୟାୟାଧୀଶ, ନାହିଁ ତୁମ ଏକାକାର

ସମସ୍ତେ ସମାନ ଏଠି କରିଚ ବିଚାର ।।