ଭୟ

ଅନ୍ଧାର ରାତିଟା କିଟିକିଟିଆ

ଯାଉଥିଲି ଚାଲି ମୁଁ ଏକୁଟିଆ

ସହରଠୁ ଟିକେ ଦୂର

ପଥୁରିଆ ଗାଁ ନାଁଟି ତାହାର

ସହରୁ ଦିକୋଶ ଦୂର ।

ନିଛାଟିଆ ରାସ୍ତାଟା ଜଙ୍ଗଲିଆ

ଦୁଇ ପାଖ ତାର ବୁଦୁବୁଦିଆ

ସହଜେ ଅନ୍ଧାର ରାତି

ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକି ଚାଲୁଥାଏ ମୁହିଁ

ମନରେ ନଥାଏ ଭୀତି ।

ବୋଉ ମରିଥାଏ ଦିଦିନ ତଳେ

ଖବର ପାଇଲି ବାରଟା ବେଳେ

ବସ ଧରି ମୁଁ ଗାଁକୁ ଗଲି

ବସ୍ ଷ୍ଟାଣ୍ଡରୁ ଚାଲିବି ଦିକୋଶ

ମନେ ଥୟ କରିଥିଲି ।

ଭୋଦୁଅ ମାସର ଅନ୍ଧାର ପକ୍ଷ

ଏକମୁହାଁ ମୁହିଁ ଚାଲିଛି ଦେଖ

ଗଛରୁ ଝଡେ ପତର

କୁଲାଟେ ପଡିଲା ଶବଦ ଶୁଭିଲା

ମାଡିଲା ଭୀଷଣ ଡର ।

ଏତେ ଭୟ ହେଲା ମନରେ ମୋର

ମନେ ମନେ ମୁଁ କରିଲି ବିଚାର

କୁଆଡୁ ଭୟ ଆସିଲା

ଚାହିଁଲି ନିରେଖି ଜାଣିଲି ପରଖି

ପତର ଗୋଟେ ପଡିଲା ।

ଅଧା ବାଟରେ ମୁଁ ପହଞ୍ଚିଥିଲି

ଛାତିକି ମୋହର ଦମ୍ଭ କରିଲି

କୁଆଡେ ସେ ଭୟ ଗଲା

ଧିରେ ଧିରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲି ଘରେ

ଭୟ ମୋ ଆଉ ନଥିଲା ।

ମନକୁ ତୁମ ତୁମେ ଦମ୍ଭ କର

ଭୟ ନାହିଁ କିଛି ମନରେ ଧର

ଭୟକୁ କେବେ ନଡର

ଭୟ ହେଲା ଆମ ମନର ବିକାର

ମନେ ଏହା ଦୃଢେ ଧର ।