ଭୋକର ଦାଉ

ମାଟି ନେଲା କୋଳେଇ ଦୁଇ ଅନାଥ ବାଳକଙ୍କୁ 

ପବନ ଭରିଛି ପେଟ ଭୋକ ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ

ବାଜିବନି ଖରା, ଲାଗିବନାହିଁ ଶୀତଳ 

ଆକାଶ ଢାଙ୍କି ଦେଲା ସୁଖର ଚାଦର ।

 

ହେ ମୋର ସନ୍ତାନ କେତେ ନିଦ୍ରାରେ ରହିବମ, 

ଉଠ ଉଠ ବାବୁରେ ଡ଼ାକିଲାଣି କର୍ମ, 

ତୁମ୍ଭ କର୍ମ ଅଟେ ପରା ପାଠ ଶଳାରେ, 

କିପାଇଁ ପଡିଅଛ ଅରକ୍ଷିତ ହୋଇ ।

 ହାତ ଧରି ନେବି ମୁହିଁ ଦେଖାଇ ନୂତନ ଆଲୋକ, 

ଯୋଉଠି ଗଢ଼ା ହେବ ତୁମ ଜୀବନର ଦୀପ, 

ସଭିଏଁ ପଢ଼, ସଭିଏଁ ବଢ ଥିଲାପରା ଆହ୍ୱାନ, 

ଆଜି ନିଜର ଅଧିକାର ପାଇଁ ତୁମେ ଲଢ଼ ।

କହୁଛି ମୋ ଭାରତ ମା ଟି ମୋହରି ସନ୍ତାନ ତୁ ଟି 

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ତତେ କାହାରି ପରିଚୟ, 

ଆଗ କୁ ଆଗ କୁ ବଢ଼ିଚାଲିବୁ କହି, 

ମୋର ନାଆଟି ମୁ ଭାରତ ମାତାର ସନ୍ତାନଟି ।