ଭୋକିଲା ପେଟ

ରଜନୀ ମହତ୍ବ ନିରାଶ୍ରୟ ଜାଣେ

ଖୋଲା ନଭ ତଳେ ବସି

ଶୀତଳ ଜୋଛନା ଦେହକୁ ଗହଣା

ଉଦର ନହୁଏ ଖୁସି ।

ସାରା ଦିନ ଯାଏ ଜନ ଗହଳିରେ

ହାତ ପାତି ଏଣେ ତେଣେ

ସୂରୁଜ ଡୁବିଲେ ଜୀବନ ଡୁବଇ

ପ୍ରଭାତୀ ଲେଖନୀ ଭଣେ ।

ଭୋକିଲା ପେଟକୁ ସାରା ସଂସାରରେ

ଜଣେ ଏକା ପଢି ନିଏ

ସେହି ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ସନ୍ତାନର ଧାତ୍ରୀ

ଜଗତରେ ସାର ସିଏ ।

ମାଗିବା ପୂର୍ବରୁ ଶାଗ ମୁଗ ଅନ୍ନ

ସମ୍ମୁଖରେ ଆଣି ରଖେ

ଆଦରେ ମଥାକୁ ସାଉଁଳାଉ ଥାଏ

ଧନ ମୋର ନାହିଁ ସୁଖେ ।

ଛାତିର ପଞ୍ଜରା ଗଣି ହେଇଛି ରେ

ଖାଇ ନାହୁଁ କେତେ କାଳ

ସେଥିପାଇଁ ତୋର ମା' ମନ ଆଖି

ଆକୁଳରେ ଛଳ ଛଳ ।

ଭୋକିଲା ପେଟକୁ ନବୁଝି ବୋଲନ୍ତି

କାଙ୍ଗଳଟା ମାଗି ଖିଆ

କେମିତି ଆଖିକୁ ତରାଟି ଚାହିଁଛି

ପେଟରେ ମାରିବ ଡିଆଁ ।

ଦୁଃଖି ଜନ ପ୍ରତି କଠୋର ନିଷ୍ଠୁର

ନହୋଇବ କେଉଁ ଦିନ 

ଆଜି ଯିଏ ନୃପ କାଲି ସେ ଦରିଦ୍ର

ସାକ୍ଷୀ ଏକା ଭଗବାନ ।

କ୍ଷୁଧାତୁର ମୁଖେ କଟୁ ଭାଷା ଆସେ

ନୁହେଁ ସେ ପ୍ରକୃତ ଭାଷା

ସେ ଭାଷା ମୂଲ୍ୟକୁ ଜାଣି ନନ୍ଦ ସୁତ

ସୁଦାମକୁ କଲେ ଆଶା ।

ଜୀବନରେ କେବେ ଜୁଆର ଆସିବ

କେବେ ତ ଆସିବ ଭଟା

ଦୁଃଖ ଦରିଆରେ ଭାସୁ ଥିବା ବେଳେ

କର ନାହିଁ କେବେ ଥଟ୍ଟା ।

ହୃଦୟରୁ ଯେବେ ଦୟା ମାୟା କରି

ଭୋକିଲାକୁ ଦିଅ ଅନ୍ନ

ସେହି ଆଶୀଷରୁ ଭାଗ୍ୟରେ ତୁମର

ଉଇଁ ଆସୁଥିବ ଜହ୍ନ ।

ଉପହାସ ଯଦି କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତକୁ କର

ପ୍ରାଣ ହୁଏ ନାରଖାର

ମନ ଚିହ୍ନି ମୁଠେ ଦାନ କରୁ ଥିଲେ

ହସୁ ଥିବ ତୁମ ଘର ।