ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟ

କଲମ ଧରି କି ବସିଥିଲି ଦିନେ,

ଚିଠି ଲେଖି ବାର ଆଳରେ,

ଲେଖିବି ଲେଖିବି ହେଉଥିଲି ସିନା,

ଲେଖି ପାରିଲିନି ସତରେ,

କାରଣ,

ସ୍ଯାହି ବି ନ ଥିଲା ସଖୀ,

ମୋର ଝର କଲମର ମୁନରେ ।

ସ୍ଯାହି ବଦଳରେ ଆଖିର ଲୁୁୁହକୁ,

ଦେଲି କଲମରେ ଭରି,

ଲେଖିଦେେଇ ଥିଲିି ଭଙ୍ଗାା ମନ କଥା,

ଛାତିକୁ ପଥର କରି,

କିନ୍ତୁ,

ହସି ହସି ତୁମେ ଚିିିିଠିକୁ ନ ପ,ଢି

କାହିଁ ପାଇଁ ଦେଲ ଚିରି?

ଚିଠି ଚିରି ନାହଁ ହୃଦୟ ଚିିିିରିଲ,

କେଉଁ ଭୁଲ ଥିଲା କୁହ,

ଥରେ କହିଥିଲେ ନିଜେ ଚିରିଥାନ୍ତି,

ହୃଦୟକୁ ମୋର ସତେ,

ଦେଖି ଥାନ୍ତ ପ୍ରିିୟା ହୃଦୟକୁ ଭିିତରେ

ତୁମେ ହିଁ ତ ରହିଥିଲ ।