ଭକ୍ତର ଭଗବାନ

ରତନ ପଲଙ୍କ ରତନ ବେଦୀ

ରଖିପାରେ ନାହିଁ ତୋତେରେ ବାନ୍ଧି

ଭକତର ଡାକ ଶୁଣି କଳାମୁଖ

ଭକତର ଦୁଃଖେ ହୋଇ ସମ ଦୁଃଖ

    ହେଉ ଭକତ ଦରଦୀ ।

ଭକତର ଭକ୍ତି ତୋର ଅଳଙ୍କାର

ହୀରା ନୀଳା ମୋତି ମାଣିକ ଅସାର

ଶରଧାର ନଦୀ ଯା ହୃଦୟ ଭେଦି

ଭକତି ସ୍ରୋତରେ ହୋଇଯାଉ ବାନ୍ଧି

    ମାୟା ନ ପାରଇ ଛନ୍ଦି ।

ହୃଦୟ ମନ୍ଦିର ସଜ୍ଜା ଯାର ଚିର

ତା ହୃଦୟେ ବାସ ଛାଡି ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର

ସେଇ ତୋର ବେଦୀ ରତନର ବେଦୀ

ତା ଭାବେ ତୋ ଭାବ ହୋଇଯାଏ ଛନ୍ଦି

     ପୁଣ୍ୟ ଭକ୍ତ ଅନ୍ତର୍ବେଦୀ ।