ଭକ୍ତିରେ ନିବିଡତା

ଭକ୍ତ ସଙ୍ଗେ ଭକ୍ତି ଯୁକ୍ତ ନିବିଡତା

ମନର ଭାବକୁ ଧରି 

ମାତା ସଙ୍ଗ ପୁତ୍ର ବାତ୍ସଲ୍ୟ ବନ୍ଧନ

କେହି ପାରେ ନାହିଁ ଚିରି ।

ପଥ ରାହା ସିନା ଦୂରତା ମାପରେ

ଅମାପ ମାତାର ସ୍ନେହ

ପୁତ୍ରର ନୀରବ ଚହଲାଇ ଦିଏ

ଏଇ ତ ନିବିଡ ମୋହ ।

ଧନ ଜନ କିବା ବଳିର ଉତ୍ସର୍ଗ

ମାତାର କାମନା ନୁହେଁ

ତା ଠାରୁ କିଏ ସେ ଦାନଶୀଳା କୁହ

ଭରଣ କରିବ ସିଏ ।

ଯେହ୍ନେ ଅଜାଚିତେ ଧାରାଧର ବର୍ଷେ

ମେଦିନୀ ସନ୍ତୋଷ ତୃପ୍ତ

ସେହି ରୂପେ ମାତା ଆଶିଷ ବରଷେ

ଦୀର୍ଘାୟୁ ବର୍ଦ୍ଧକ ସୁତ ।

ଧ୍ୱାନ୍ତାରି ସଦୃଶ ପ୍ରଜ୍ୟୋଳିତ ହୁଏ

ପୁତ୍ର ପାଶେ ଶତୃ ଦେଖି

ପୂର୍ବାନୁମାନରୁ ଜ୍ଞାତସାରେ ଆସେ

ନିଜକୁ ପାରେନା ରଖି ।

ମାଟି କି ପାଷାଣ ଭାବିଲେ ମା'କୁ

ଲଭିବ କି ତୁମେ ପୂଣ୍ୟ

ଭାଲପଟେ କିବା ପୂର୍ଣ୍ଣଚାନ୍ଦ ଉଇଁ

କରିବ ତୁମକୁ ଧନ୍ୟ ।

ଅତି ପବିତ୍ରତା ସତୀ ସାଧ୍ୱୀ ମାତା

ଅମ୍ବିକା ଗଉରୀ ଉମା

ସଂକଳ୍ପ କରିଲେ ଖୁସି ଉପଲଭ୍ୟ 

ତମିସ୍ର ହୁଅଇ ଚୁନା ।

ଦୂର ରାଇଜରୁ ପୁତ୍ର ଯଦି ଆସେ

ମାତା ମନ ଧ୍ୱଳିଧ୍ୱଜ

ସେହି ସମୀରଣେ ଉଚ୍ଚୈଶ୍ରବା ଅଶ୍ଵ

ତୁରନ୍ତ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ସଜ ।

ମାତା ମନ ପରା ଉଛୁଳା ନଈଟେ

ସେନେହେ ପ୍ଲାବିତ କୂଳ

ପ୍ରଭାତୀ ଚିନ୍ତଇ ସୁଧା ଝର ସେତ

ଲଂଘି ଯାଏ ଯେତେ ବଳ ।