ଭିଡ

ଆଗକୁ ଚାହିଁଲେ ଖାଲି ମୁଣ୍ଡ ପଣ ପଣ

ଅବିରାମ ଗତି,ନାହିଁ ଟିପେ ଫୁରସତ

ଭାବନାର ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ଏଠି

ଲମ୍ବିଯାଏ ଖାଲି ମଣିଷର ଭିଡ ।

 ରହିଯାରେ ଦଣ୍ଡେ ତୁ ବାଟୋଇ ଭାଇ,

 ଉଁ ହୁଁ ! ଧସିନେବେ ଜନତା ଏଠି,

 କହିଲା ସେ ଟୋପାଏ ହସି

 ମହାନଗରୀ ରେ ଅତିଥି ତୁ କି?

 ହଁ, ହଜିଯିବା ପ୍ରାୟ ଲାଗେ ସେଥିଲାଗି ।

ବେଶ୍ କିଛିଦିନ ପରେ

ଦେଖାହୁଏ ପୁଣି ସେଇ ବାଟୋଇ ଭାଇଟି

ଏଥର ବାଟ କିନ୍ତୁ ଭିଡଶୂନ୍ୟ,

ଶୁନଶାନ ଫ୍ଲାଏଓଭର

ହେଲେ ଓଠେ ତାର ନାହିଁ ସେ ନିଛକ ହସ

ଭରା ଆଖି ଅଜଣା ଭୟରେ,

ପଚାରିଲି- ନାହିଁ ଭିଡ ,

ନାହିଁ ଠେଲାପେଲା

ଚଞ୍ଚଳଚିତ୍ତ ତୋର ଭୟାର୍ତ୍ତ କାହିଁକି?

ଧିରେ ସେ କହିଲା- ଭିଡ ଟା ହିଁ ଭଲଥିଲା

କରୋନା ଆଚ୍ଛାଦିତ ଏ ନିଛାଟିଆ ବାଟଠୁ।