ଭଡାଟିଆ ଭୁତ

 ଆମ ଗାଆଁ ମୁଣ୍ଡେ        ଶୋଭା ପାଉଥିଲା

ବଡ ଏକ ଆମ୍ବ ତୋଟା,

ନାନାଜାତି ଆମ୍ବ         ଗଛ ଭରପୁର

ସବୁ ଆମ୍ବ ଲାଗେ ମିଠା ।

ସବୁଠାରୁ ବଡ           ଆମ୍ବଗଛ ଏକ

ଥିଲା ତୋଟା ର ମଝିରେ ,

ରହିଥିଲା ସେଠି         ଭଡାଟିଆ ଭୁତ

ଦେଖାଦିଏ ଦିପହରେ ।

ଆମ୍ବତୋଟା କୁ ତୁ        ଜମାବି ଯିବୁନି

ବାପା ସଦା କହୁଥିଲେ,

ବଡ ଭୟଙ୍କର           ଭଡାଟିଆ ଭୁତ

ନେଇଯିବ ଟେକି କୋଳେ ।  

ଅତି କୌତୁହଳେ         ଦିନେ ଖରା ବେଳେ

ଲୁଚିକି ଘରୁ ବାହାରି ,

ଆମ୍ବ ଖାଇବାକୁ          ଗଲୁ ଆମ୍ବ ତୋଟା

ଲାଠି ଟେକା ହାତେ ଧରି ।

ଟିଙ୍କୁ ମିଣ୍ଟୁ ଚିଣ୍ଟୁ          ନେଇଆସିଥିଲେ

ବଟା କଞ୍ଚାଲଙ୍କା ଲୁଣ,

ଟାଇଁ ଟାଇଁ ଖରା         କାହା ଦେଖା ନାହିଁ

ଚାରିଆଡେ ଶୁନ୍ ଶାନ ।

ସାହାସ କରିକି               ଆଗେଇଚାଲିଲୁ

ଆୟୁଶ ପିୟୁଷ ସାଥେ,

ଶ୍ଵେତ ଆସୁଥିଲା         ଶୁଭ ଶ୍ରୀଶ ସହ

ଦେଖା ହେଇଗଲା ବାଟେ ।

ଡରି ଡରି କହେ         ଯାଅନା ସେପଟେ

ବାହାରିଗଲାଣି ଭୁତ ,

ବଡଭୟଙ୍କର           ଗୋଟା ଗିଳିଦେବ

ମେଲାଇ ବସିଛି ହାତ ।

ଧେତ, ଛେରା ଭୀରୁ       ପରି କଥା କହୁ

ଭୁତ ଫୁତ କିଛିନାହିଁ ,

ଏଠି ଦେଖୁଥାଆ         ଯାଉଅଛୁ ଆମ୍ଭେ

ଆଣିବୁ ଆମ୍ବ ଗୋଟାଇ ।

ଏକ ପରେ ଏକ         ଆମ୍ବ ଝଡେ ଡାଳୁ

ଟେକା ପଥର ମାଡ଼ରେ ,

ହସି ହସି ସର୍ବେ         ଗୋଟାଇ ଆମ୍ବ କୁ

ଭରିଲୁ ଝୋଲାମୁଣିରେ ।

ମଝି ଥୋଇ ଆମ୍ବ        ବସି ସବୁ ସାଙ୍ଗ

ଛୁରୀରେ ଚାଞ୍ଚି ଆମ୍ବ କୁ ,

ଆନନ୍ଦେ ଆମ୍ବକୁ         ଖାଉଥିଲୁ ବସି

          କଞ୍ଚାଲଙ୍କା ଓ ଲୁଣକୁ ।

ଏସମୟେ ଭୁତ         ବାହାରି ଚିତ୍କାରେ

          କେ ଅଛି ଆମ୍ବ ତୋଟାରେ,

ଏଡିକି ସାହାସ          ନେବି ତୋ ଜୀବନ

          ଆସିଅଛୁ ଦିପହରେ ।

ନ ଡରି କି ମିଣ୍ଟୁ          ମାରିଲା ପଥର

          ଲକ୍ଷ କରି ତା ଆଖିକୁ ,

ରୁଧିର ଝରିଲା          ଭୂତର ଆଖିରୁ

          ଭୁତ ବାହାରେ ପଦାକୁ ।

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଭୁତ          ବୋଲେ ମରିଗଲି

          ବୋପାଲୋ ଆଉ ନମାର,

ଶୁଣି ଭୁତ ପାଶେ         ଧାଇଁଲୁ ସମସ୍ତେ

          ପୋଛିଲୁ ମୁହୁଁ ରୁଧିର ।

ଡର ପଶିଗଲା          ଆମରି ମନକୁ

          ଜାଣି ଭୁତ ଏ ନୁହଇ ,

ଏ ତ ରାମୁ କକା         ଜଗେ ଆମ୍ବ ତୋଟା

          ଭଡାଟିଆ ଭୁତ ହେଇ ।