ଭାରତ

ଗଙ୍ଗା ଗୋଦାବରୀ

ନର୍ମଦା କାବେରୀ

ଅଙ୍ଗେ ଯାହାର

ଶୋଭା ବଢାଏ,

ସେହି ମୋ ଦେଶ

ଭାରତ ବର୍ଷ

ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତା ତାର ବନ୍ଦନା ଗାଏ ।

ବଙ୍ଗୋପ ସାଗର

ପାଦ ଧୁଏ ତାର

ହିମାଳୟ ତାରି

ମସ୍ତକ ହୁଏ,

ହିମ ଆବରଣ

ପକ୍ଵ କେଶ ରୂପେ

ଆଜୀବନ ତାର ସୋଭା ବଢାଏ ।

ବେଦ ଭାଗବତ

ଗୀତା ତତ୍ତ୍ବାମୃତ

ବାଣୀରେ ଯା’ର

ଅମୃତ ଝରେ,

ତାରି ଧ୍ଵନି

ସାରା ବିଶ୍ଵରେ

ସୁଭୁଛି ହୋଇ ଅହିଂସା ବାଣୀ ।

ଚଣ୍ଡାଶୋକ ଏଠି

ଧର୍ମାଶୋକ ହୁଏ

ପ୍ରମାଣ ତାହାର

ପଥର କୁହେ,

ଏହି ସେ ଦେଶ

ପଥର ବୁକୁରେ

ନିହାଣ ମୁନରେ ଫୁଟାଏ ହସ ।

ଅଜନ୍ତା ଏଲୋରା

କୋଣାର୍କର କଳା

ତାଜମହଲର

ଅମର ଗାଥା,

ପଥର ଦେହରେ

କହଇ କଥା,

ଶୃଙ୍ଗାର ବିରହ

ବିଷାଦ ଆନନ୍ଦ

ମଣିଷ ଅନ୍ତର ଅକୁହା କଥା ।

ଏହି ସେ ଦେଶ

ଭାରତ ବର୍ଷ,

ଅନେକ ଧର୍ମରେ

ଅନେକ ଭାଷାରେ

ଭାରି ଉତ୍କର୍ଷ,

ତାରି କୋଳରେ

ଭେଦ ଭାବ ଭୁଲି

ସଭିଏଁ ଶାନ୍ତିରେ ଶରଣ ପଶ ।