ବେଶ୍ୟାଟିଏ

ଠିକ୍ ମୁଁ ଜାଣେ ,

ବେଶ୍ୟାଟିଏ ରହେ ସେ ରଙ୍ଗ ଛଡା କୋଠାଘରେ ,

ଆମ ଘର ଠୁ‌ ପ୍ରାୟ ତିନି କୋଶ ଦୂରେ ।

ଦିନସାରା ସେ ତା'ର ନିତିଦିନି ର କାମ କରେ ,

ଭଲ ରୂପେ ସଜେଇ ହୁଏ ,

ଯେତେକ ପ୍ରସାଧନ ସାମଗ୍ରୀକୁ ମୁହଁରେ ମାଖି -

ଯୌବନ କୁ ଆଖି ଠାର ମାରେ !

ମୁଁ ଦେଖିଛି ସେ ଛିଡା‌ ହୁଏ - 

ଅନେକ ଥର ବାଳ ମୁକୁଳା କରି ତା ପିଣ୍ଡାରେ ,

ଅନେକ ବଦନାମ , ଅନେକ ଉପହାସ , ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା !

ହେଲେ ସେ କାହାକୁ ଖାତିର ନକରି ସଂନ୍ଧ୍ଯା ହେଲେ ତା ଧନ୍ଦା ସୁର୍ କରେ ।

ଅନେକ ଥର ଦୂରୁ ଦେଖେ ତା ବନ୍ଦ କୋଠରୀ ,

କାନ୍ଥରେ ଲଟକି ଥିବା ଅଧା ଶୁଖା ଶିଉଳି ପରି‌ ଲାଗେ !

ଯେମିତି କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ ହେଇଛି କି ସମୟ !

ନା ତା କବାଟକୁ ପିଟୁଛି ଖୁବ ଜୋରରେ ।

ବେଳେବେଳେ ଗାଧୋଇଲା ବେଳେ ନଈ ତୁଠରେ -

ତାକୁ ଗଳି କରି ଚାହେଁ !

ଆଖିକୁ ଆଖି ଅନେକ ‌ସମୟ ମିଶିଲା ପରେ ବି !

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରୁ ହିଁ ଜାଣିଲି ବେଶ୍ୟା ର ଆଖି ରେ ମାଦକତା ଥାଏ !

ସେଦିନ ସେଇ ବେଶ୍ୟା ମୋ ହାତକୁ ଛୁଇଁଦେଲା ପରେ ,

ଧାଇଁଗଲା ଯେ ଆଉ ଫେରିଲାନି !

ସେଇ ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେଖାରେ ।

ଏବେ ଏବେ ଯେବେ ସେ ଦେଖାହୁଏ ,

ସଞ୍ଜ ନଇଁଲେ ବି ମୁଁ ଦୂରେଇ ଯାଏ !

କେଉଁ ଏକ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବନାରେ !