ବେଳାଭୂମି

ତୁମେ କେବେ ସମୁଦ୍ର ଦେଖୁଛି କି

ବେଳାବାଲୁକା ସଶୀ ତା'ର ଦୁଗଧ ଫେବନିଳ ଉର୍ମିମାଳା ?

ଅନୁଭବ କରିଛ କି

ଅନନ୍ତ ନୀଳିମାରେ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ତା’ର ଏକ ମହାଜାଗତିକ ସତ୍ତା ?

। ଏଇ ସେ ବେଳାଭୂମି

ଅସଂଖ୍ୟ ମାନବୀୟ ପ୍ରହସନର ମୂକସାକ୍ଷୀ

ଶାମୁକା ଗୋଟାଇ ଗୋଟାଇ ନିମଜିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି

ଯ’ର ବିସ୍ତୃତ ବକ୍ଷରେ

ଆଗାମୀ ଯୁଗର ଅଗଣିତ ନିଉଟନ୍ ।

ଅଲୌକିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଏକ ଗନ୍ତାଘର

ପ୍ରତି ନିୟତ ଆତ୍ମବିସ୍ମୃତ ହୋଇଛନ୍ତି

କେତେ ଯେ ଶେଲି, କୀସ୍ ଓ ୱାର୍ଥ ।

ଏଇ ସେ ସାଗର ବେଳା-

ଅଫୁରନ୍ତ ପ୍ରାଣ ଶକ୍ତିରେ ଭରପୁର

ହତାଶ ଆତ୍ମାକୁ ଦିଏ ବଂଚିବାର ନୂତନ ଉନ୍ମାଦନା ।

ସମୟର ଗଢ଼ାଳିକା ପ୍ରବାହରେ

ଅପସୃୟମାଣ ସୁଅ ମୁହଁର ପତର ପରି

କିଏ ପୁଣି ଦୂପାତ କରେ –

ବିଗତ ଜୀବନର ଭୟକ୍ରାନ୍ତିକୁ

ସବୁ କିଛି ସନ୍ଦେହ, ଦ୍ବନ୍ଦ ଓ ଅବସାନକୁ

ଚିରକାଳ ପାଇଁ ବିସ୍ମରଣ କରି

। ଆଗେଇ ଯିବାକୁ ସପନର ପଥେ ପଥେ

ନବୀନ ଉତ୍ସାହ ନେଇ ଗଢିବାକୁ ଅନ୍ୟ ଏକ କୋଣାରକ

ହେ ବେଳାଭୂମି-ଘେନ ସଶ୍ରଦ୍ଧ ପ୍ରଣାମ ମୋର

ତୁମରି ବୁକୁରେ ଚପଳ ଏକ କ୍ରୀଡନକ ଭଳି

ବିତିଯାଉ ମୋର ଅବଶିଷ୍ଟ ଅଧୟ ।