ବୈଜ୍ଞାନିକ ମୋ କୁନା

ଦିନେ ବୋଉକୁ କହିଲା କୁନା

  ପୂନେଇଁ ଚାନ୍ଦ ଦେଖି ,

ବୋଉଲୋ ଏଇ ଶଶାଟା କିଆଁ

  ଚାନ୍ଦରେ ଅଛି ଲାଗି ।।

ଉହାଡ କରି ଦିଏ ଲୁଚାଇ

   ଜହ୍ନ ମାମୁଁଙ୍କୁ ମୋର ,

ମାମୁଁ ଦେଶରେ ରହୁଛି ପୁଣି

   ଏଡେ ବହପ ତା'ର ।।

ବୋଉଲୋ ଆଜି ଜହ୍ନ ରାଇଜ

    ନେଇଯା ମୋତେ ତୁହି ,

ଏ ଠେକୁଆକୁ ଆଣିବି ଟାଣି

    ପିଠିରେ ଛାଟ ଦେଇ ।।

କହନ୍ତି ବୋଉ କୁନାରେ ତୁ ତ

    ହେଲୁଣି ବଡ଼ ବାବୁ ,

ଯେତେବେଳେ ତୁ ଛୋଟିଆ ଥିଲୁ

    କହୁଥିଲି ଏ ସବୁ ।।

ଏବେ ତ ତୁହି ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ

    ପଢ଼ି ଗଲୁଣି ପାଠ ,

ଜହ୍ନ ରାଇଜ ଯିବାକୁ ଧନ

    କର ନାହିଁ ଅଝଟ ।।

ଜହ୍ନ ତ ନୁହେଁ ମାମୁଁ କାହାର

    ନାହିଁ ତା'ର ରାଇଜ ,

ନୁହେଁ ସେ ରାଜା ଉପଗ୍ରହ ସେ

   ମନରେ ଏବେ ହେଜ ।।

ସୂରୁଜ ଚାରିକଡେ ପୃଥିବୀ

   ତା' କଡେ ବୁଲେ ଜହ୍ନ ,

ଛାଇ ଆଲୁଅ ଖେଳରୁ ଜହ୍ନ

   ହୁଅଇ ବଡ଼ ସାନ ।।

ଜହ୍ନ ଉପରେ ଶଶକ ବୋଲି

   ଯାହାକୁ ବାପ କହୁ , 

ଜହ୍ନ ପୃଷ୍ଠର ଗର୍ତ୍ତ, ପାହାଡ଼

   ଅଟଇ ସିନା ସେହୁ ।।

ପଢିରେ କୁନା ଭଲ ପାଠ ତୁ

   ଯେବେ ବଡ଼ ହୋଇବୁ ,

ବିଜ୍ଞାନୀ ସାଜି ରକେଟ୍ ଚଢ଼ି

   ଜହ୍ନ ରାଇଜ ଯିବୁ ।।

ଜହ୍ନର ଏଇ ଶଶ ଉପରେ

   କରିବୁ ଗବେଷଣା ,

ସଭିଙ୍କୁ ମୁହିଁ କହିବି ବଡ଼

   ବୈଜ୍ଞାନିକ ମୋ କୁନା ।।