କାଇ‍ଁଶ ରାଣୀ

ପୋଖରୀ ଜଳରେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଆଙ୍କେ ଶ୍ୱେତ ମେଘ ଆଲିମ୍ପନା ,

ରାତ୍ରି ଆକାଶକୁ ଶିହରିତ କରେ ଶଶୀ ଶୁଭ୍ର ଶାମିଆନା ।

ସବୁଜ ଧରଣୀ ବକ୍ଷେ ସୁଶୋଭିତା କୁଆଁରୀ କାଇଁଶ ରାଣୀ ,

ପନ୍ନା ସୁସଜ୍ଜିତ ରତ୍ନହାରେ ଯଥା ହୀରକ ପଦକ ଠାଣି ।

ଶଙ୍ଖ ମର୍ମର ତା' ଅପଘନ ଚୁମ୍ବେ ଶିଶିର ମୁକୁତା ବିନ୍ଦୁ ,

ଉଦ୍ଭାସିତ ହୋଇ ବିଲମ୍ପନ ଯହିଁ ଶତ ଶତ ଖଣ୍ଡ ଇନ୍ଦୁ ।

ମୃଦୁ ହିଲ୍ଲୋଳରେ ଢେଉ ଢେଉ ଲହଲହକା କମର ନୃତ୍ୟ ,

ଦୃଷ୍ଟି ପଥାରୂଢେ ନାଚି ଦର୍ଶକକୁ କରିନିଏ ବଶୀଭୂତ ।

ସରିତ ସଲିଳେ ନିଜ ସହ ଦେଖେ ଶରତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଶୋଭା ,

ଶରତ କୋଳରେ କାଶତଣ୍ଡୀ ଖେଳ ଅପରୂପ ମନଲୋଭା ।

ଶରତ -କାଇଁଶ ,କାଇଁଶ-ଶରତ, ସତେ ଚନ୍ଦ୍ର କୁମୁଦିନୀ ,

ଜଣଙ୍କର ବିନୁ ଅନ୍ୟଟି ଯେମିତି ଅମ୍ଳଜାନ ବିନା ବହ୍ନି ।

କାଇଁଶ- ଶରତ ଯୁଗଳବନ୍ଦୀରେ ଶାରଦୀୟ ଗୀତି ଗାଇ ,

ସରଗ ରାଇଜୁ ମରତ ଧାମକୁ ମାଆ ଆସନ୍ତି ଓହ୍ଲାଇ ।