ବାଟ ଛାଡ଼

ଆରେ ହେ, ଟିକେ ହଟିଯାଅ, ବାଟ ଛାଡ଼, 

ଅରଣା ମଇଁଷି ଆସିଲା ଭାଙ୍ଗି ସବୁ ବାଡ଼|

ସେ ତ କେବେ କେଉଁଠି ରହେ,ସେ ଜାଣେ,

ବଡ଼ ଅମାନିଆ, ଭଲ କଥା କେବେ ନ ଶୁଣେ |

ଗୋଠ ତାର ଅଲଗା, ପଡ଼େନା ସେ ଧରା, 

ସଭିଙ୍କୁ ଲାଗଇ ବଡ଼ ଶାନ୍ତ ସୁଧାର ପରା |

ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଖିରେ ସେ ସବୁ କିଛି ଦେଖେ, 

କିନ୍ତୁ, ଅଦେଖା ପରି ନାଟକ ତ ସେ ରଚେ |

କେବେ ଯଦି ରହିଯାଏ ସୁସଙ୍ଗତରେ, 

 ବେଶୀ କ୍ଷଣ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ସେ ନପାରେ |

 

ବେଳେ ବେଳେ କରେ କିଛି ସୁନ୍ଦର ଚର୍ଚ୍ଚା, 

କିନ୍ତୁ, ଭିତରେ ଭିତରେ ଖୋଜେ ତାର ଖର୍ଚ୍ଚା |

ଯେବେ କେହି ଦିଏ ତାକୁ କେବେ ବି ଆଶ୍ରୟ, 

ଛେଦି ତାର ପକ୍ଷକୁ କରେ ସେ ନିରାଶ୍ରୟ |

ମାନେନା ସେ ଏ ଦୁନିଆର କିଛି ବି ନିୟମ, 

ଭାବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜ୍ଞାନୀ ଅଟେ, କରଇ ସେ ଭ୍ରମ |

ଆଚରଣ ଅଟେ ତାର ସଦା ବଡ଼ ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ, 

ଲାଗେ କିନ୍ତୁ ସଦା କରିବାକୁ ସେ ମିଥ୍ୟାକୁ ସତ |

ଦେଖାଏ ସେ ସଭିଙ୍କୁ ସଜାଇ ନିଜ ଚେହେରାକୁ, 

ମାୟା ଜାଲେ ଚାହେଁ ସେ ସଭିଙ୍କୁ ତ ଛନ୍ଦିବାକୁ |

କେହି କେହି ଛନ୍ଦି ହୋଇ ତାର ସେ ମାୟା ଜାଲରେ, 

ଛାଡ଼ନ୍ତି ବୋବାଳି ଯେବେ ପଡନ୍ତି ବିପଦରେ |

ବଡ଼ ସେ ଚତୁର, କେବେ କାହା ହସ୍ତେ ପଡେ ନାହିଁ ଧରା, 

ଅତି ଗର୍ବେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଭାବେ, ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ ପରା |

ସେ ତ କରେ ଅଭିନୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପେ, 

କିନ୍ତୁ ନ ଆସଇ ସେ ସତ୍ୟର ସମୀପେ |

କେବେ କରେ ସେ ତ କୁମ୍ଭୀର କାନ୍ଦଣା, 

ତା ମାୟା ତ ଅଟେ ଖାଲି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଜଣା |

ସେ ତ ଅଟେ ଏକ ବଡ଼ ମାୟାବୀ ପ୍ରାଣୀ, 

ତା ଅନ୍ତର କଥା ସଭିଏଁ ନ ପାରନ୍ତି ଜାଣି |

କିଣିବାକୁ ଅନ୍ୟର ମନ କରେ ସେ ପ୍ରୟାସ, 

ବିଛାଇ ସେ ସେଥିରେ ତା ମାୟାର ଫାସ |

ରହିଥାଏ ଚାହିଁ ସେ ସୁଯୋଗ ର ଅପେକ୍ଷାରେ, 

ବେଳ ଉଣ୍ଡି ସେ ତ ଧୀରେ ଧୀରେ ପୁଣି ଉଙ୍କି ମାରେ |

ବେଳହୁଁ ଯଦି ନ ହେବ କେହି ସାବଧାନ, 

ବାଟ ଛାଡ଼ କହି, ପଶି ନାଶିବ ସେ ଜୀବନ |

ତାର ଏହି ବାଟ ଛାଡ଼ ବୁଦ୍ଧିକୁ କରିବାକୁ ହେବ ନଷ୍ଟ, 

ତେବେ ଯାଇ କଟିବ ଜୀବନ ର କିଛି ରିଷ୍ଟ |

 

ଡରିବାର ନାହିଁ ତାକୁ ଭାବି ଅରଣା ମଇଁଷି, 

ଶିଙ୍ଘ ତାର ନାହିଁ ଏବେ, ନ ପାରିବ ସେ ଭୁଷି |

ବାଟ ଛାଡ଼ ବାଟ ଛାଡ଼ କହୁଥିବ ସିଏ, 

ପୁଣି ତା ରୂପକୁ ଦେଖିବ ବା ଆଉ କିଏ ?