ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ମୁଁ ବୁଡି ରହିଥାଏ

ନିରାଶାର ଅନ୍ଧକାରେ ।

କାମନାବାସନାଭରା ଦୁନିଆର

ତୃଷ୍ଣାମୟ ଆବର୍ତ୍ତରେ ॥

ବେଦନା ପୀଡିତ ପ୍ରାଣର ଜ୍ଵଳନ

କାହାକୁ ପାରେନା କହି ।

ମରମେ ମରମେ ସଢି ମରୁଥାଏ

ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା ଗାଇ ॥

ଖୋଜିବୁଲେ ମୁହିଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ମୋହର

କୁଆଡେ ହୋଇଛି ବଣା ।

ଅବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ସନ୍ଦେହ ଖାଲି

ସ୍ୱାର୍ଥର ବଜାଏ ବୀଣା ॥

ଅଫେରା ଅତୀତ ଛାୟାଛବିପରି

ମାନସ ପଟରେ ଦିଶେ ।

ପ୍ରତାରଣା ଖାଲିଜୀବନରେ ମୋର

ବ୍ୟର୍ଥତାର ହସ ହସେ ॥

ଜୀବନନାଟଟେ ଖଳନାୟକ ମୁଁ

ଶକୁନିର ବଂଶଧର ॥

ଯୁଆଡେ ମୁଁ ଯାଏ ପଛେପଛେଛୁଟେ

ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ ହାହାକାର ॥

ଜାନ୍ତବ କ୍ଷୁଧାର ଅନଳ ପରାୟେ

ଜଳୁଥାଏ ଅହରହ ॥

ତ୍ରସ୍ତ କାତର ଦଗ୍ଧ ପ୍ରାଣେ ମୋ

ଉଦ୍ଦାମ ଅଦୃଶ୍ୟ କୋହ ॥

ସପନର ସିଢି କ୍ରମ ବର୍ଦ୍ଧମାନ

ଲମ୍ବିଯାଏ ରସାତଳ ॥

ଲୁହ ଢାଳିଦେଲେ ଲହୁମାଗୁଥାଏ

ଚଞ୍ଚକତା ସାଜେ କାଳ ॥ 

ବ୍ୟର୍ଥ ପ୍ରୟାସ ଏ ଜାରି ରଖିଛି ମୁଁ

ସୁଖକୁ ଗଲିଣି ଭୁଲି ।

ସୀମାହୀନ ପଥେ ଆକୁଳ ଦୁର୍ବଳ,

ଅଦୃଶ୍ୟ ଏ ଚୋରାବାଲି ॥

ଜୀବନଯାତନା ଜଉଘରେ ନିଆଁ

ଲଗାଇ ଦେଇଛି କିଏ ?

ଉଦ୍ ଭ୍ରାନ୍ତ ଆଜି ତୃଷାର୍ତ୍ତ ରସନା 

ଦୁଃଖକୁ ନିଜର ପିଏ ॥

ହା ହୁତାଶମୟ ଭବସମୁଦ୍ରରେ

ଛଟପଟ ହୋଇ ମରେ ।

ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାର ସ୍ୱର ଲିପି ମୁଁ ଯେ 

ଗାଉଥାଏ ନୀରବରେ ॥