ଅତିକ୍ରାନ୍ତା ମୌସୁମୀର ଛାଇ

ନିତ୍ୟ ପ୍ରଭାତେ ନବ ଉନ୍ମେଷ,

ବିକଚିତ ପୁଷ୍ପ'ଚୟ ଭ୍ରମର ଚୁମ୍ବିତ,

ପ୍ରତ୍ୟୁଷର ନବ'ରାଗ ବିଭା-

ଅସ୍ତରାଗେ ହୁଅଇ ମଳିନ,

ପ୍ରଭାତରୁ ସାୟାହ୍ନ ଯାଏ-

ତୁମ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ସ୍ପନ୍ଦିତ ସମୟ....ଅବ୍ୟାହତ,

କ୍ଳାନ୍ତ ମୁହିଁ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଦୀର୍ଘ'ଶ୍ୱାସ ଭାରେ .....

କୁହୁକିନୀ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ତୁମେ,

ଚିତ୍ରା ତୁମେ ପ୍ରଜାପତି ଡେଣା-

ଦୂରେ ବହୁ ଦୂରେ

କଣ୍ଟା-ସିଝୁ ଆଉ ନାଗଫେଣୀ ଫୁଲେ,

ମରୁଦ୍ୟାନେ ମାୟା-ମୃଗୀ'ଟିଏ.....

କୃଷ୍ଣ-ପକ୍ଷ ବିଭାବରୀ ଯେବେ

ରଚି'ଯାଏ ପ୍ରୀତିର ପାର୍ବଣ ପୁରେ ପୁରେ

ପହଁରି'ଯାଏ ତୁମ ପଣତର ଛାଇ

ମୋ ନିଦ୍ରିତ ଆନନେ.....

ନାସା-ରନ୍ଧ୍ରୁ ଲୋମ'କୂପ ଯାଏ

ତୁମ କେଶ-ପାଶ ପାଟ-ପତନି ସୁବାସ,

ନିଦ୍ରାର ଆବେଶେ

ହତ-ହୁଏ ବ୍ରହ୍ମଚୌର୍ଯ୍ୟ ମୋର,....

କଳା'ମେଘୀ ମୌସୁମୀର ଜଳଦର ଭେଳା

ସ୍ମୃତିର ଆକାଶେ ରଚେତ୍ସୋବ,

ଓଠ-ଶୁଷ୍କ-ମାଟି ମୋର ମାଗଇ ଜୀବନ,

କଉତୁକେ ବର୍ଷଣୋନ୍ମୁଖ ମେଘ ତୁମେ

ବିଜୁଳି'ରୁପା ବିଦ୍ରୁପର ହସ'ଛିଟା ମୁଖେ,

ମୁଁ--ମଣ୍ଡୁକ

ପ୍ରୀତି ଅଭିଷେକ-ଅଭିସାର ହୃଦେ ସ୍ମରି,

ତୁମ ଆବାହନେ,

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଆତୁର ଆର୍ତ୍ତ'ନାଦ'ଟିଏ,

ଆଉ ତୁମେ--

ଅତିକ୍ରାନ୍ତା ମୌସୁମୀର,

ଅପହଞ୍ଚ ଆକାଶରେ,

ଆଶା'ମେଘ ଛାଇ.........