ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ ....

ଜନ୍ମ ନେଲେ ମୃତ୍ୟୁ ବରିବାକୁ ହୁଏ ,

ସମୟର କାଳ ଚକ୍ର ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ .

ଜୀବନର ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚେ ଶରୀର ଭିନ୍ନ ରୂପ ନିଏ ,

ସେ ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚେ କର୍ମ ସବୁ କିଛି କରାଉ ଥାଏ .

କେହି କେବେ ଚାଲି ଯାଏ ନୂତନ ଶରୀର ସନ୍ଧନେ ,

କେବେ କେବେ ଅକସ୍ମାତ ଅବା କର୍ମ ସମାପନେ.

ଆତ୍ମୀୟ କହି କେହି କାନ୍ଦେ କେହି ବନ୍ଧୁ ଭାବରେ ,

କିନ୍ତୁ ସେ ଆତ୍ମା ନୁହଁଇ କାହାର ସେ ସ୍ୱାଧୀନରେ .

ଝୁରି ଝୁରି କିଛି କଥା କିଛି କର୍ମ ମନ କରେ ଶୋକ ,

କିନ୍ତୁ ସେ ଝୁରିବାରେ ଥାଏ କର୍ମ ଫଳ ଅନେକ .

କେବେ ଯୁବାବସ୍ତା କେବେ ବୃଦ୍ଧ କାଳେ,

ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ ଜୁଇ ଯେବେ ଜଳେ .

ବିକାର ବଶେ ବିଚାର ହୀନ ହୋଇ ,

ମନ ନିଜ ବିବେକର ମିଥ୍ୟା ଖେଳ ରଚଇ.

ସମୟ ବି ଦୂରେ ଥାଇ ମୃଦୁ ହସି ଦେଖେ ,

କିଛି କ୍ଷଣ କର୍ମ ହୀନ ହୋଇ 

ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଲେଖେ .

କିଛି କିଛି ସତ୍ୟ ଦେଇ ଥାଏ ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ,

ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ କିନ୍ତୁ ନ ବୁଝି କରେ ମିଥ୍ୟା ଭାବନା .

ବୁଝି ବୁଝିବାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ କେବେ ଜୀବନ ଯାତନା,

ଅବୁଝା ମନ କିନ୍ତୁ କେବେ ହୃଦୟର କଥା ବୁଝେନା .

ଜୀବନର ସତ୍ୟ ନୁହଁଇ ରହସ୍ୟ ,

ସମୟର ତାଳେ କେବେ ହୁଏ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ .

ଜନ୍ମ ବେଳେ ଜଣେ କାନ୍ଦେ ସବୁ ଯେ ହସନ୍ତି ,

ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ସେ ଶାନ୍ତ ସବୁ କାନ୍ଦନ୍ତି .

ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳର କଥା ମାଆ ଓ ମମତା ଜାଣେ,

ଶେଷ ଯାତ୍ରା ବେଳେ ସବୁ ଜଳି ଯାଏ ଶ୍ଣଶାନେ .

ଜୁଇ ସେ ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ ଅବା ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁର ,

ସବୁ କିଛି ଅଟେ ଛବି ଆମ କୃତକର୍ମର .

ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଏହି ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟକୁ ,

ସଜୀବ କରିବାକୁ ହେବ ଆମ ସୁକର୍ମ ପଥକୁ .