ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ

ଅବିଶ୍ବାସ ଭରା ଏ' ସାରା ସଂସାରେ

ବିଶ୍ଵାସର ପଥ ଭୁଲି ,

ସହଜରେ କେହି ଗ୍ରହଣ କରୁନି 

ନିଜର କେ' ଅଛି ବୋଲି ।

ରକ୍ତର ସମ୍ପର୍କ ଦୂରେ ଥାଉ ଏଠି

ଚିହ୍ନା ମୁହଁ ନ'ଚିହ୍ନନ୍ତି ,

ବିଶ୍ଵାସ ଯୁଇରେ ଅବିଶ୍ବାସ କାଠେ

ଅନଳ ଶିଖା ଧରାନ୍ତି ।

ବଳି ପଡ଼ିଯାଏ ନିରୀହ ମନଟି

ଭରସା ସମର୍ପି ଦେଇ ,

ନିଜ ଛାଇ ପରା ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ

ସାଥୀ ଛଡା ଦିଏ ସେହି ।

ସଜନା ଗଛବି ଦୁଃଖ ଋତୁ ହେଲେ

ସାଁବାଳୁଆ ଦେହେ ଧରି ,

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ଦେଖେ ନିଜର ଶରୀର

କ୍ଷତାକ୍ତ ଶବଟେ ପରି ।

ସତ୍ୟ, ଧର୍ମ, ନ୍ୟାୟ ପଥରେ ମିଳୁନି

ପବିତ୍ର ମନଟେ ଆଜି ,

ସ୍ଵାର୍ଥ ସରିଗଲେ ଯେ' ଯାହା ବାଟରେ

ଚାଲିଯାନ୍ତି ପଥ ଖୋଜି ।

ମାୟାବି ମନରେ ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ବନ୍ଧା

ଅଭିନୟ କେତେ ପୁଣି ,

ଏ'ତ କଳି କାଳ ସର୍ବେ ଅସମ୍ଭାଳ

ଦେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ବାଣୀ ।

ମିଠା କଥା କହି ଚେର କାଟି ଦେଇ

ଅସ୍ତିତ୍ବ ନେବେ ଛଡ଼େଇ ,

ସୁଯୋଗ ସଂଯୋଗେ ଅବା ବିଧି ଯୋଗେ

ପ୍ରକଟନ୍ତି ପୁଣି ସେହି ।

ଏ'ତ ମାନସିକ ରୋଗ ସାଙ୍ଘାତିକ

ନାହିଁ ଆରୋଗ୍ୟ ସାଧନ ,

ବାଉଳା ମାୟାରେ ବାତୁଲ ନହୋଇ

ବେଳୁ ହେବା ସାବଧାନ ।