ଅନ୍ତିମ ଫଗୁଣ

ଫଗୁଣ ହେ ତମେ ପ୍ରୀତି କଦମ୍ବର

ଉଚ୍ଛ୍ଵାସେ ମାଦକ ଭରି ;

ମଧୁ ପ୍ରଣୟର ନିବିଡ ସମ୍ଭାରେ

କେବେବି ଯାଅନା ଫେରି (1)

ରୋମାଞ୍ଚିତ କରି ଶ୍ରାବଣୀ ଢଙ୍ଗରେ

ପ୍ରୀତିରେ ବର୍ଷା ଚୁମ୍ବନ;

କଦମ୍ବର ମୂଳେ ପ୍ରଣୟର ରାସ

ସୁମଧୁର ଉପବନ (2)

ତୁମେ ହିଁ ସୃଜନ ତୁମେ ସାଧାରଣ

ପ୍ରେମର ପୁଣ୍ୟତୋୟା ;

କାମିନି ଦାମିନୀ ଲାଜୁଆ ହସରେ

ତୁମେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ମାୟା (3)

କେତେବି ତାଡନା ଏତେ ପ୍ରବଞ୍ଚନା

ଫଗୁଣ ହେ କାହିଁ ଦିଅ ;

ବୈଶାଖୀ ଭଙ୍ଗିରେ ଅଙ୍ଗାର କାହିଁକି

ଉଷ୍ମତାରେ ଲହୁ ଲୁହ (4)

ଅନ୍ତିମ ଫଗୁଣ କଳ୍ପିତ ଆଭାସ

ମନେ ଅହେତୁକ ଗ୍ଲାନି ;

ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗେ ଭିଜା ଭିଜା ଆଖି

ପ୍ରଳୟର ମହାଧ୍ୱନି (5)