ଅନ୍ନଦାତା

ଧରି ସେ ହଳ କୋଦାଳ ଧରି

ଠିଆ ସେ ଧରା ଆଗେ

ସଂସାର ମୁଖରେ ଦେବା ପାଇଁ ଅନ୍ନ

ଦିନ ରାତି ସେ ତ ଜଗେ।

ତାରି ପରିଶ୍ରମ ଖେଳାଇ ସୁବର୍ଣ୍ଣ

ଖେଳାଏ ହସର ଲହରୀ

ତାହାରି ଦୁଃଖରେ କେହି ଦୁଃଖୀ ହୁଏ ନାହିଁ

ତାର ବାହୁରେ ନାଚେ ସଂସାର ମୟୂରୀ।

ତଥାପି ତ ଭାଗ୍ୟେ ଯୁଟେ ନାହିଁ ସୁଖ

ତଥାପି ନାହିଁ ତା ଦୁଃଖ

ଵୋଲାଏ ସେ ତ ମାଟିର ମଣିଷ

କାଦୁଅରେ ଭିଜେ ତା ମୁଖ।

ନିଜେ ଭୋକେ ରହେ ସଂସାରକୁ ଦିଏ

ସେଇ ତ ତା ମହନୀୟତା

ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ସଂସାର ବୋଲଇ

ଧନ୍ୟ ତୁମେ ଅନ୍ନଦାତା।