ଅନାବିଳ ସ୍ନେହ

ସାରା ଦୁନିଆଁରେ ଯେତେ ସ୍ନେହ ଅଛି

ଅନର୍ଘ ମା'ର ସ୍ନେହ

ମନ ଅନୂସୂୟ ସର୍ବଦା ଅଭୟ

ସାଦରେ ପୋଛେ ସେ ଲୁହ ।

ଅବ୍ୟର୍ଥ ହୁଏନା ସନ୍ତାନ କାମନା

ଆଶିଷ ଦିଅଇ ଢାଳି

ଅଶ୍ରୁପାତ କରେ ଈଶ୍ଵର ନିକଟେ

ଯୋଡି ନିବେଦନ ଅଳି ।

ଭୀମା ରୂପ ସାଜେ ଆସନ୍ନ ବିପଦେ

ବଜାଇ ଦୁନ୍ଦୁଭି ଧ୍ୱନି

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପରତା ଜୀବନ ବିତଇ

ଢାଙ୍କି ରଖି ଥାଏ କାନି ।

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ତ୍ୟାଗୀ ଅଧା ପେଟ ଖାଇ

ସଭିଙ୍କୁ ଆପଣା ଭାବେ

ତ୍ୟାଗର ମୂର୍ତ୍ତି ସେ ଶାନ୍ତି ପ୍ରଦାୟିନୀ

ତା ପରି ନାହିଁ କେ ଭବେ ।

ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ବଞ୍ଚି ଅବିରତ ଚଳେ

ଦେବାକୁ ମୁହଁରେ ଖୁସି

ସେହି ମା' ପାଦେ ଶତ କୋଟି ନମଃ

ନକର ତାହାକୁ ଦୋଷୀ ।