ଅମୃତ ମୟ ଉତ୍କଳ (୫)

ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ମୋର     କାହିଁ ତାର ପଟାନ୍ତର

ଭାରତର ଦିବ୍ୟ ମଥାମଣି

ଏମାଟି ପାଣି ପବନ  ଲାଗେ ଅମୃତ ସମାନ

ଗରଭେ ପୁରିତ ରତ୍ନ ଖଣି ।

ବୀରମାଟି ଖୋରଧାର  ବଖାଣେ କଥା ଅପାର

ସାକ୍ଷୀ ବରୁଣେଇ ପରବତ

କହୁଛି ପାଇକ ଗାଥା  ବଖାଣେ ଅତୀତ କଥା

ଗାଉଅଛି ବୀର ର ବିରତ୍ଵ ।

ବାରବାଟୀ ଦୁର୍ଗ ଆଜି  ଉତ୍କଳ ଗୌରବ ରାଜି

ଉଦ୍ଭାସଇ ଜାତି ମହାନତା

ଏତେ ଗରବ ଗରିମା  ନାହିଁ ଯାର ପରିସୀମା

ସେହିପରା ମୋ ଉତ୍କଳ ମାତା ।

ବାଜି ରାଉତ ଧରମା  ବିପ୍ଳବୀ କି ବିଶ୍ଵକର୍ମା

ରଖିଗଲେ ଅକ୍ଷୟ କୀରତି

ସେକୀର୍ତ୍ତି ଚିରଉଜ୍ଜ୍ୱଳ  କରିଛି ସର୍ବେ ବିହ୍ଵଳ

ପ୍ରବାହେ କୀରତି ଭାଗିରଥୀ ।

ଚଉପାଶେ ପ୍ରସାରିତ  ପୁଳିନ-କାନନ ଚିତ୍ର

ଅନ୍ତରରେ ସ୍ଫୁରେ ମହାମୃତ

ବ୍ୟାଘ୍ର,ହସ୍ତୀ ବନଚର  କରନ୍ତି ସୁଖେ ବିହାର

ବକ୍ଷ ଦେଶେ କୁରଙ୍ଗେ ଶୋଭିତ ।

ଗଙ୍ଗବଂଶ ର ରାଜନ୍ୟ  ଜ୍ଵଳନ୍ତ ଗୌରବ ସମ  

ମହନୀୟ ପୁରୁଷ ପୁଙ୍ଗବ

ଯାରକୀର୍ତ୍ତି ସମୁଜ୍ଜ୍ଵଳ   କରିଛି ଏହି ଉତ୍କଳ

ବର୍ଣ୍ଣନା ମୋ ଭାଷାର-ଅତୀତ ।

ଅମୃତ ଉତ୍କଳ ମାତା କୀର୍ତ୍ତି ରାଜି ଅମୃତ ତା 

ଆମେ ତା’ର ଅମୃତ ସନ୍ତାନ

ଅମୃତ ସ୍ମୃତି ସଉଧ  ନଭଶ୍ଚୁମ୍ଵି ନାହିଁ କେତ

ଦିଶ ଯଥା ସଜ ଫୁଟା ପଦ୍ମ ।