ବୋଉ

ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୁଷମା ବଦନରେ ତାର,

   କଥାରେ ଅମୃତ ଝର

ସପତ ସିନ୍ଧୁର ଗଭୀରତା ହୃଦେ,

   ବୋଉ ଆମ ଆପଣାର ।

ତା କୋଳ ଆମର ଖୁସିର ଝୁଲଣା,

   ମମତାର ଗନ୍ତାଘର

ସେନେହର ନଈ ଅନ୍ତରକୁ ଛୁଇଁ,

   ଲଂଘୁଥାଏ ଦୁଇକୂଳ ।

ମହୁଠାରୁ ମିଠା ଦୁଇପଦ କଥା,

   ମିଠା ଲାଗେ ଗାଳି ତାର

ମଧୁର ତା ଛୁଆଁ ଭୁଲାଏ ଦୁନିଆ,

   ମିଠା ତାର ଆକର୍ଷଣ ।

ଅଭୟ ଦାୟିନୀ ତା ପଣତ କାନି,

   ସେ ସୁଖ ଆଉ ଵା କାହିଁ ?

ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ ଗଢ଼ିଦେଇଥାଏ,

   ଦେଖିବା ଆଗରୁ ଭୂଇଁ ।

ଜୀବନ ଦିଏ ସେ ରକତ ନିଗାଡ଼ି,

   ଅମୃତ ଆହାର ଦିଏ

ସଂସାର ଦାଣ୍ଡରେ ସଂସ୍କାର ଚଳଣି,

   ସବୁ ସେ ଶିଖାଇ ଥାଏ ।

ହାତ ଧରି ଚାଲି ଶିଖାଏ ଆମକୁ,

  ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ସେ ବୋଉ

ତା ସ୍ନେହ ଅଗଣା ହୁଏନି ପୁରୁଣା,

   ନୂଆ ପରି ଦାଉ ଦାଉ ।

ସରଗର ସୁଖ ତା କୋଳରେ ଥିଲେ,

   ଫିକା ଫିକା ସବୁ ଆଉ

ବାର ଓଷା ତେର ପରବ କରଇ,

   ଆମ ପାଇଁ ଆମ ବୋଉ ।

ଝୁଣ୍ଟିବା ଆଗରୁ ଧରି ନିଅଇ ସେ,

   ତା ପରି ମହାନ ନାହିଁ

ଲୁହ ପିଇ ପିଇ ହସକୁ ବାଣ୍ଟଇ,

   ସବୁ ସହେ ଆମ ପାଇଁ ।

ଦେଇ ଜାଣେ ସିଏ ମାଗିବା ଜାଣେନା,

   ଆମ ଘର ଠାକୁରାଣୀ

ଅଦିନ ଝଡ଼ରେ ଜୀବନ ମୋଡ଼ରେ,

   ହୁଅଇ ସେ ବୈତରଣୀ ।

ସିଲଟ ଧରାଇ ଆକଟ କରାଇ,

   ଅକ୍ଷର ଶିଖାଇଥାଏ

ମିଠା ଗାଳି ଦେଇ ସେନେହ ମାଡ଼ରେ,

   ମଣିଷ କରଇ ସିଏ ।

ପୁରା ରାତି ଚେଇଁ କୋଳରେ ଧରଇ,

   ନାହିଁ ଶୋକ ନାହିଁ ଗ୍ଲାନି

ଅଭୟ ଢାଲ ସେ ଅମୂଲ୍ୟ ଦାନ ସେ,

   ଭୁଲାଏ ବାପାଙ୍କ ଗାଳି ।

ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ଶୈଳୀ ଶିଖାଇଛି,

   ଫୁଲଠୁ କଅଁଳ ମନେ

ଭୁଲିଯାଏ ସବୁ ଭୋକ ଆଉ ଶୋଷ,

   ନିସ୍ଵାର୍ଥପର ସେନେହେ ।

ସମ୍ପର୍କ ଗଢିଛି ଜନମ ଆଗରୁ,

   ତା ବିନା ଜୀବନ ଅଧା

ବୋଉ ନାମ ଏକ କୁହୁକ ଶବଦ,

   ଆସେନା ଜୀବନେ ବାଧା ।

ଦୁଇଟି ଅକ୍ଷର ବୋଉ ବୋଲି ଡାକୁ,

    ଛୋଟିଆ ଏକ ଶବଦ

ଗଭୀରତା ତାର ଆକାଶୁ ପାତାଳ,

   ମୋ ପାଇଁ ପଞ୍ଚମବେଦ ।

ପବିତ୍ର ସେ ନାମ ପ୍ରାତଃ ସ୍ମରଣୀୟ,

   ଜପେ ଯିଏ ନିରନ୍ତର

ବନ୍ଧୁର ସଂସାର ଜୀବନ ବେଭାର,

   ହୁଅଇ ଅତି ସରଳ ।

ଜହ୍ନ ଦିଏ ତୋଳି ବୁଝି ଆମ ଅଳି,

   ସେନେହ ପଣତେ ଝାଡ଼େ

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା କରେ ନାହିଁ ଉଣା,

   ଉଦାରତା ଭରା ପ୍ରାଣେ ।

ଶକ୍ତିମୟୀ ସେ ଯେ ପ୍ରକୃତି ରୂପିଣୀ,

   ସନ୍ତାନ ବତ୍ସଳା ନାରୀ

ପ୍ରୀତିର ପୀୟୂଷ ସୃଷ୍ଟି କାରିଣୀସେ,

    ମମତାର ପୁଜାରିଣୀ ।

ତା ଋଣକୁ କେହି ଶୁଝି ପାରିବେନି.,

  ନେଲେ ବି ସାତ ଜନମ

ଭକ୍ତି ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ତା ପାଦ ପୂଜଇ,

   ଆମ "ବୋଉ" ପରି କିଏ ହେବ?