ଅମରପ୍ରେମ

ଜହ୍ନ ଉଇଁଲେ ଆକାଶେ ବଉଳଲୋ

    ସରସୀରେ ଫୁଟେ କଇଁ,

କେଡ଼େ ସରାଗରେ ରୂପେଲି ଜୋଛନା

     ତନୁ ମନ ଯାଏ ଛୁଇଁ ।

ବିମଳ ଜୋଛନା ପରଶ ପୁଲକ

   କଅଁଳ ମନକୁ ରସେ,

କଣେଇ କଣେଇ ଜହ୍ନକୁ ଚାହିଁକି

   କଇଁଟି ଲାଜେଇ ହସେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାଲୋକେ ଗଗନରେ ତାରାପନ୍ତି

     ଦିଶୁଥାନ୍ତି ଝିଲିମିଲି,

କଇଁ ପ୍ରେମ ଦେଖି ଉଲ୍ଲସିତ ମନେ

    ହସୁଥାନ୍ତି ଖିଲି ଖିଲି ।

କେବେ ପୁଣି ତାରା ଇର୍ଷାରେ ଜଳନ୍ତି

    ନିଜେ ଭାଗ୍ୟହୀନ ଚିନ୍ତି,

ପ୍ରେମ ବିନା ନିଜ ଜୀବନ ଅସାର

   ସାଥୀ ବିନା ଯାଏ ବିତି ।

କେତେ ଦୂରେ ଶଶୀ କେତେ ଦୂରେ କଇଁ

      ପ୍ରେମ ଅଭେଦ ତାଙ୍କର,

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ୱଚ୍ଛ ପ୍ରେମ ତ୍ୟାଗର ପ୍ରତୀକ

    ନିତ୍ୟ ଶାଶ୍ୱତ ସୁନ୍ଦର ।

ଦୁଇଟି ହୃଦୟ ପରସ୍ପର ପାଇଁ

   ସଦା ସମର୍ପିତ ଥାଏ,

ଜୀବନେ ମରଣେ ନିବିଡ଼ ସଂପର୍କ

    ଅମ୍ଳାନ ଅତୁଟ ରହେ ।

କେତେ ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା ବାଧାବିଘ୍ନ ସତ୍ୱେ

    ଶ୍ୱାଶ୍ବତ ପ୍ରେମର ଜୟ,

ଅମର ପ୍ରେମ ହିଁ ଜୀବନକୁ କରେ

    ପ୍ରୀତିପଦ ମଧୁମୟ ।