ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ମୋ ଗାଆଁ

ସକାଳ ସୂରୁଯ ସୁନେଲି କିରଣେ

   ହସୁଥିଲା ମୋ ଗାଆଁ,

ଆଜି ମୁଁ ଦେଖୁଛି ବଦଳି ଯାଇଛି

  ତା ' ପଲ୍ଲୀ ପ୍ରକୃତି ଆହା ।

ବୃକ୍ଷଲତାରାଜି ଶୋଭାପାଉଥିଲା

    ମୋ ଗାଆଁ ଚଉପାଶ,

ତୋଟା ଛାଇ ତଳେ ଗୋରୁ ମେଷ ପଲ 

     କି ସୁନ୍ଦର ପରିବେଶ ।

ମନେ ପଡ଼େ ଆଜି ପିଲାବେଳ କଥା

    ବର ଓହଳରେ ଦୋଳି,

ଦୋଳି ଖେଳୁଥିଲି ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ମେଳେ

     ଖାଉଥିଲି କେତେ କୋଳି ।

ରାତି ପାହୁ ପାହୁ ଶୁଭୁନାହିଁ ଆଉ 

  କାଉ ରାବ 'କାଆ' 'କାଆ',

କିଏ ଗୋବରରେ ଅଗଣା ଲିପିବ

   ଆର ପାରି ଗଲା ମାଆ ।

ଆମ୍ବ ବଉଳରୁ ଶୁଭୁନାହିଁ କାହିଁ

   କୋଇଲିର  କୁହୁ କୁହୁ

ମହୁଲ ଫୁଲର ମିଠା ମିଠା ବାସ

ଭାସି ଆସୁନାହିଁ ଆଉ।

ବିଲେ ଚସାପୁଅ ମନ ମତାଣିଆ

 ସଙ୍ଗୀତର ଧ୍ଵନି ନାହିଁ,

ପଦୁଅଁ ପୋଖରୀ କାଚକେନ୍ଦୁ ଜଳେ

    ହଂସ ହଂସରାଳି କାହିଁ ।

ଯାଇଛି ସେ କାଳ ଆସିଛି ଏ ବେଳ 

     ବଦଳିଛି ଚିତ୍ରପଟ୍ଟ,

ପଲ୍ଲୀ ପ୍ରାଣ ଆଜି ଅତୀତକୁ ଖୋଜି

     ଖାଲି ହୁଏ ଛଟପଟ ।

ମନେପଡ଼େ ଗାଆଁ ଜଟିଆ ଅଜାଙ୍କ

   ଗୁଲି, ପହେଳିରେ ମଜା,

ରାହାସ ମଉସା ମିଠା ପସରାରୁ

  ଖାଉଥିଲି କୋରା ଖଜା ।

କୁଆଁର ପୂନେଇଁ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ

     ପୁଅଝିଅଙ୍କର ମେଳ,

ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ ଲାଗେ ଗହଳ ଚହଳ

   ବହୁଚୋରୀ ପୁଚିଖେଳ ।

ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀ ଜ୍ଞାନାମୃତ ବାଣୀ 

    ହରିନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ,

ମେଳା ମହୋତ୍ସବ ଭାଇଚାର ଭାବ

     ଆଜି ତ ସାତସପନ ।

ଯୌଥ ପରିବାର ଆଜି ଲୁପ୍ତପ୍ରାୟ

   ପାଚେରୀ ମଝି ଦୁଆରେ,

ସେନେହ ଶରଧା ମମତା ବନ୍ଧନ

    ତୁଟିଯାଏ ପରସ୍ପରେ ।

ରୋଜଗାରୀ ପୁଅ ସହରୀ ଜୀବନ

    ସୁଖ ଆପଣେଇ ନିଏ,

ଘରେ ଅସହାୟ ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା

    ଛାଡ଼ିଦେଇ ଚାଲିଯାଏ ।

ମଧୁମୟ ପଲ୍ଲୀ ଅନୁଭୂତି, ସ୍ମୃତି

   ସଂସ୍କୃତି ଯାଇଛି ହଜି,

ହଜିଛି ମଣିଷ ପଣିଆ ତ ଆଜି

  ପ୍ରକୃତି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରାଜି ।

ଆଧୁନିକତାର କିମିଆଁ ଛୁଆଁରେ

  ହଜି ଯାଇଛି ମୋ ଗାଆଁ,

ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ପାଉନାହିଁ ତାକୁ

    ମାଆ ପରି ଥିଲା ସାହା ।