ଅକୁହା କୋହ

"ଅଦେଖା କୋହ "

ବନ ପୋଡ଼ିଗଲେ ଜାଣନ୍ତି ସଭିଏଁ

    ମନ ପୋଡେ ଏକା ଏକା,

କେହି ଜାଣନ୍ତିନି ଅକୁହା କୋହକୁ

    ହୃଦେ କେତେ ଦୁଃଖ ମଖା |

ଏକାନ୍ତରେ ଥିଲେ ଆଖିରୁ ଝରଇ

     ଲୋତକ ଶ୍ରାବଣ ଧାରା,

ମନକଥା ମନେ ମରେ ନିତିଦିନ

     ନିସ୍ପୃହେ ଜୀବନ ଭରା |

ଭାବ ପ୍ରବଣତା ହୁଏ ସହଚର

    ଦୁଃଖ ଲଦି ଦେବାପାଇଁ,

ବିଷର୍ଣ୍ଣତା ଦିଏ ମୁଖରେ ଶୁଷ୍କତା

    ସତେ କି ବୟସ ଛାଇ |

ପ୍ରାଣଠୁ ଅଧିକ ଭଲ ପାଉଥିବା

    ଲୋକ ଯଦି ପରକରେ,

କହିହୁଏ ନାହିଁ ମନର ବେଦନା

    ଆଖିଲୁହ ଖାଲି ଝରେ |

ଉଜୁଡା ସପନ ଗୋପନରେ ଥାଏ

    ଉଙ୍କିମାରେ ରହି ରହି,

ଭଗ୍ନ ହୃଦୟକୁ ଆହୁରି ଟୁକୁଡା

    କରେ ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ |

ମରିବାକୁ ଚାହିଁ ମରିପାରେ ନାହିଁ

    ଆଶା ଚେଇଁ ଯାଏ ମନେ,

କାଳେ ପୁଣି ଥରେ ଜୀବନ ଫଗୁଣ

    ଆସିବ ତା ଉପବନେ |

ବିରହେ ବିରହେ ରହେ ନୀରବରେ

    ଭାଗ୍ୟ ଦୋଷ ଦେବା ସାର,

ଭାବେ ସେ ମନରେ ଏମିତି ସମୟ

     ନ ଆସୁ କେବେ କାହାର |

ଅବଶୋଷ ନେଇ ବଞ୍ଚିବାରେ କିଛି

      ଆନନ୍ଦ ନଥାଏ ମନେ,

ଦୁଃଖେ ରହିବାରୁ କାହାକୁ କି କେବେ

      ଦିଏନି ସୁଖ ଜୀବନେ |

ଆଖିର ଲୁହ ଯେ ଆଖିରେ ଶୁଖଇ

      କୋହ ମରେ ହୃଦୟରେ,

ଜୀବନ ଦୀପାଳି ଦୁକୁ ଦୁକୁ ହୋଇ

      ଜଳୁଥାଏ ନୀରବରେ |