ଅହଂକାର

ଅହଂକାର ଭାବ କଲେ ଆପଣାର

ଦୂରେ ରହେ ମନୁଷ୍ୟତ ,

କି କାରଣେ ଯେବେ ଆସେ ଅହଂଭାବ

ବଢ଼େ ପାପର ଔଦ୍ଧତ୍ୟ ।

ବିଜ୍ଞ ଦଶାନନ ବାହୁବଳ ପାଇଁ

ଅହଂକାରେ ହୋଇ ମତ୍ତ ,

କିପରି ନିଜର ସର୍ବନାଶ କଲା

ସଭିଙ୍କୁ ଏକଥା ଜ୍ଞାତ ।

ନିଜ ଦାନ ପଣ ପାଇଁ ଅହଂଭାବ

ହୃଦୟେ ସ୍ଥାପିଲା ବଳି ,

ଯା ଦାନରେ ଦାନୀ ତାଙ୍କୁ ଦାନ ଦେଇ

ହୋଇଲା ନିଜେ ପାତାଳୀ ।

ଧନ,ବାହୁ ବଳେ ହୋଇ ବଳୀୟାନ

ଆତ୍ମଗର୍ବୀ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ,

ନାରୀ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା କଲା ସଭାସ୍ଥଳେ

ସବଂଶେ ହେଲା ନିଧନ ।

ଏ ଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ଯା ମନେ ଆସ୍ଥାନ

କରୁଅଛି ଅହଂକାର ,

ଜୀବଦ୍ଦଶା ମଧ୍ୟେ କୃତ କର୍ମ ପାଇଁ

ଭୋଗୁଛି ଦୁଃଖ ଅପାର ।

ଅହଂକାର ଠାରୁ ଦୂରେ ଯେଉଁ ଜନ

ମିଳୁଛି ଅଜସ୍ର ଖ୍ୟାତି ,

କର୍ମ କରିଚାଲେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣେ

ନଥାଏ ମନରେ ଭୀତି ।

ସୁନ୍ଦର ଚିନ୍ତନ ସୁକର୍ମେ ମଗନ

ହେବା ଯେବେ ନିରନ୍ତର ,

ଅହଂକାର ଶୂନ୍ୟ ହୋଇବ ଏ ମନ

ହସିବ ଆମ ସଂସାର ।