ଅହିଂସା ପରମ ଧର୍ମ

ଥରେ ଆବୋରିକି ଦେଖ

ସେ ହିମ ସମ ଶାନ୍ତିଭରା ଶୀତଳ ପ୍ରଭାକୁ,

ରକ୍ତମୁଖା ଲେଲିହାନ ଆତଙ୍କର ମଧ୍ୟାହ୍ନକୁ ଛାଡ଼ି

ଥରେ ଜୀଇଁ ଦେଖ ପ୍ରଭାତର ଶେଫାଳି ଛୁଆଁକୁ ।

ହିଂସାରୁ କି ପାଇଯିବ ତୁମେ

ଜୀବନ ମରୁପଥର ଶେଷ ପରିସୀମା,

ପ୍ରତିହିଂସାର ପାଲଟା ଆକ୍ରମଣରେ ପ୍ରତିଥର ପରି

ତୁମେ ରଚି ଚାଲିଥିବ ଆଉ ଏକ ଜଳନ୍ତା ଲାଳିମା ।

ବନ୍ଧୁକ ମୁନରେ ଛଟପଟ ହୁଏ ସିନା

ଆଶାଭର୍ତ୍ତି ଜୀବନର ନିରୀହ କ୍ଷଣ ସବୁ ଯେତେ

କାହିଁକି କେଜାଣି ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ଆଡେ଼ଇ ଦେଇ

ମଣିଷ ଆବୋରି ନିଏ ପଦାଘାତର ପଦାବଳୀ ସତେ ।

ସେ ଆଣ୍ଠୁଲୁଚା ପାଦ ଯୋଡ଼ିକ ଆଜି

ଲୁଚିଗଲା ସିନା ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଦେଶ ବିଦେଶରେ,

ଆମେ ତାକୁ ଆଦର୍ଶ କରି ଟାଙ୍ଗିଦେଲୁ କାନ୍ଥରେ ବାଡ଼ରେ

ଓ ବୁଡ଼ିଗଲୁ ଆମ ଚିରାଚରିତ ସ୍ବେଚ୍ଛାଚାରିତାରେ ।

ସର୍ବ ଧର୍ମ ଜାତି ବର୍ଣ୍ଣଙ୍କର ସମ୍ମିଳିତ ମନ୍ତ୍ର

ଅହିଂସା ହିଁ ଶାନ୍ତିର ଏକମାତ୍ର ସ୍ଥୁଳ ଆବାହକ,

ପାଶୋରି ଦେଖ ଥରେ ହିଂସାର କୁଚକ୍ରି ବ୍ୟୁହକୁ

ଜୀବନଟା ପାଳଟିବ ନୀଳଗିରି ଆଶ୍ରୟରେ ଶୀତପ୍ରବାହକ

କର୍ମରେ ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ସ୍ୱପ୍ନ କିମ୍ବା ବାସ୍ତବରେ

ଆହିଂସା ଆଦରି ଦେଖ ଆଚାର ଓ ପ୍ରତି ବିଚାରରେ,

ଦୟା କ୍ଷମା ସହିଷ୍ଣୁତା ଜୀବନର ହେଉ ପ୍ରାଣବାୟୁ

ପ୍ରେମର ଫଲ୍ଗୁଧାରା ବହିଯାଉ ପ୍ରତି ହୃଦୟରେ ।

ଅହିଂସା ହିଁ ଜୀବନର ସାର

ଅହିଂସା ପରମ ତପ ଯଜ୍ଞ ଦମଃ ଦାନ ସୁଖ ଧର୍ମ

ଅହିଂସା ପରମ ମିତ୍ର ସୁଖ ଶିକ୍ଷା ଓ ବଞ୍ଚିବାର ସୂତ୍ର

ସାଂସାରିକ ଯେତେ ଦ୍ଵନ୍ଦ ଅହିଂସା ହିଁ ଏକମାତ୍ର ସୁରକ୍ଷାର ବର୍ମ ।