ଅଧୁରା

ଆଜି ନୁହେଁ କେଉଁ କାଳରୁ 

ଗଢି ଚାଲିଛି ମୁଁ ନିଜକୁ , 

ହେଲେ ବି ଅଧା ଅଧୁରା 

ହୋଇ ନାହିଁ ପୁରା ।

ନିଜ ହାତର ନିହାଣ ମୂନରେ 

ଖୋଦେଇ କରୁଛି ନିଜ ଦେହରେ ,

ଆଙ୍କି ଚାଲିଛି ଛବି 

ପକେଇ ଚାଲିଛି ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ଗାର ।

ସେହି ନିହାଣ କେବେ ଆଙ୍କିଦିଏ 

ନରମ ପାନପତର 

ଅନୁଭବ ରେ ପୁରା କରିଦିଏ ଶରୀର

ନିଜକୁ ବି ଖୋଜି ହୁଏନା ।

କେବେ ଅନ୍ୟମନସ୍କତା ରେ 

ଟିକିଏ ଖସିଯାଏ ହାତରୁ

ଆଉ ଭରିଦିଏ ବର୍ବରତା 

ହଜିଯାଏ ଭିତରର ସ୍ଥିରତା ।

କେବେ ଖୋଦେଇ କରେ 

ସ୍ବଚ୍ଛ ମାନବିକତା 

ଦୟା , କ୍ଷମା ,ପ୍ରେମ ରେ 

ଭରିଯାଏ ଏ ଅନ୍ତର ଟା ।

କେବେ ଆତ୍ମଗର୍ବ ରେ

ଦେଇ ଦିଏ ଏକ ଶକ୍ତ ପ୍ରହାର 

ଯାହା ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡ କରେ 

ପ୍ରତି ଟି ଭାବନା , ପ୍ରତି ଟି ସର୍ଜନା ।

ଖୁବ୍ ସହଜ ନୁହେଁ ଏ ଗଢିବା ଟା 

ନିଜ କୁ ନିଜର ଆକାର ଦେବା ଟା 

ହେଲେ ଏତେ କଷ୍ଟ ବି ନୁହେଁ 

ନିଜକୁ ଖୋଜିବା ଟା ।

ସେ ପଥର ହିଁ ପଥର ନୁହେଁ

ଯିଏ ନ ପାଇଛି କାରିଗରୀ ର

ନିହାଣ ଧକ୍କା ,

ସେ ଜୀବନ ବି ଜୀବନ ନୁହେଁ

ଯେଉଁଠି ନ ମିଳିଛି ସଂଘର୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ 

ସନ୍ଧାନ ମୟ , ଜଞ୍ଜାଳ ମୟ ରାସ୍ତା ।

ଜାଣିନି କେବେ ଗଢିବି ନିଜକୁ

ହୋଇବି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ,

ଜାଣିନି କେଉଁ ଖୋଦେଇ ଦେବ

ମୋତେ ଏକ ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ ରୂପ ।

ଜାଣିନି କେତେ ପୋଖତ

 କାରିଗର ମୁଁ

କେବେ ଗଢି ପାରିବି ଏ ଅବୟବକୁ

ଅବା ରହିଯିବି ଅଧୁରା ।