ଅବସାଦ

ଚିତ ଯେବେ ଜଳେ , ଜଠର ନିଆଁରେ

ଜଳେ ନାହିଁ ଖାଲି ଜୀବ

ସପନ ଜଳିଲେ ଚିତର ନିଆଁରେ

ରହିଯାଏ ଖାଲି କ୍ଷୋଭ।

ସପନର ବନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ସବୁ

ରହିଯାଏ ଅବଶୋଷ

ଭାଳି ଭାଳି ସିନା ଦିନ ବିତି ଯାଏ

ଜୀବନ ହୁଅଇ ଶେଷ ।

ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ମନ ସ୍ଥାଣୁ ପ୍ରାୟ ଜନ

ଚିନ୍ତା କରିଦିଏ ଗ୍ରାସ

ମାଦଳା ପିଣ୍ଡଟି ପଡ଼ି ରହି ଥାଏ 

ମୂକ ବଧିର ର ବସ ।

କର୍ମର ପଥରେ ପଡ଼ିରହେ କଣ୍ଟା

ବାଟ ଯେ ଅବାଟ ହୁଏ

ମରିଚିକା ଲୋଭେ ତୃଷାତୁର ହୋଇ

ବାଟ ଖାଲି ଚାଲୁ ଥାଏ ।

ବିଷ ତୁଲ୍ୟ ହୁଏ ସବୁ ମିଠା କଥା

ବଞ୍ଜର ହୁଅଇ ମନ

ଧୂଳି ପ୍ରାୟେ ସବୁ ଉଡିଯାଏ ସ୍ବପ୍ନ

ଅଲୋଡ଼ା ହୁଅଇ ଧନ ।

ଅମାପ ଶକ୍ତିର ଅବସାନ ଘଟେ

କର୍ଣ୍ଣ ଭଳି ହୁଏ ହତ

ଭଲ ଭାନ୍ତି ସବୁ ଜଳିପୋଡ଼ି ଯାଏ

ସମାଜ ଭାବଇ କ୍ଷତ ।

ଜଳୁ ଥାଏ ମନ

ଜଳେ ତ ସପନ

ଜଳି ଜଳି ଅବସାନ

ଜଳି ଜଳି ଅବସାନ ।