ଅଭିପ୍ରାୟେ କିଛି ଲେଖେ

ଅଭିପ୍ରାୟେ ଲେଖେ କବିତା ମୁଁ କେତେ

    ମାନ ଅଭିମାନେ ପୁଣି ;

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ଲେଖନୀର ଧାରେ

    ହସ କାନ୍ଦ ଭରେ ଜାଣି !1! 

 ସମାଜର ଛବି ଲେଖନୀରେ ଆଙ୍କି

     ବିବାଦରେ ହୁଏ ଯୋଡି ;

ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତି ପାରେ ନାହିଁ ସହି

     ନୀରବରେ କରେ ରଡି  !2!

ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷାର ନ୍ୟାୟର ବିଚାର

     ନିଷ୍ପେସିତ ଠାରୁ ଦୂରେ ;

ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ପ୍ରତିବାଦ କରେ

     ଲେଖନୀର ଧାରେଧାରେ !3!

ଦୁର୍ବଳ ଉପରେ ସବଳ ପ୍ରହାର

    ନିତି ଦେଖୁଛି ଏ ଆଖି  ;

କେତେବା ସହିବ ନିରୀହ ମଣିଷ

    ଧରମକୁ ରଖି ସାକ୍ଷୀ   !4! 

ଅତିଷ୍ଠ ହେଲିଣି ବ୍ୟଭିଚାର ଦେଖି

     ନିରବୀ ଗଲାଣି କଣ୍ଠ.  ;

ଲେଖନୀ ଫରଦ ହେଲାଣିତ ପୁର୍ଣ୍ଣ

     ନାହିଁ ଆଉ ଅବଶିଷ୍ଟ. !5! 

ରାକ୍ଷସ କବଳେ ଶିଶୁ ବଳିପଡେ

    ଦୁଷ୍କର୍ମେ ବ୍ଯାଧିତ ହୋଇ.  ;

ସେ ନରପିଶାଚ ବୁଝ ନାହିଁ ସତ

   ରକ୍ତ ମାଂସ ଖାଏ ଝୁଣି  !6!

ହେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମାନବ ଧର୍ମକର୍ମ କର

     ପାପର ବିଲୟ ହେବ.  ; 

ଆସିବ ସୁଦିନ ହେବ ସୁଖୋଦୟ

    ସର୍ବୋତ୍ତମ ଅନୁଭବ.  !7!

କବିତାର ପଂକ୍ତି ଅସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ଅଛି

    ଜଞ୍ଜାଳରେ ତଵ କବି ;

ଅକୁହା କଥାବି ରହିଗଲା କିଛି

   ନିଶ୍ଚୟମୁଁ ବଖାଣିବି  !8!