ଅଭିମାନୀ ହସ୍ତାକ୍ଷର

ଶତାବ୍ଦୀର ସର୍ଵ     ନିମ୍ନ ମଣିଷର

    ତାଲିକାରେ ମୁଁ ପ୍ରଥମ,

ନିରାକ୍ରୋଶ ଜଣେ  ନିରୀହ ମଣିଷ 

    ଆଶା ନାହିଁ ଉଚ୍ଚାସନ ।

ସାଥୀଙ୍କ ପ୍ରେରଣା  ନିଃଶଙ୍କ ସାଧନା

    ତପସ୍ୟା ତର୍ପଣ ବଳେ,

କର୍ମ କରିଚାଲେ କାବ୍ୟ କଳ୍ପି ଚାଲେ

   କାବ୍ୟଝରର କଲ୍ଲୋଳେ ।

କାହାପାଇଁ ଜଣେ କ୍ଷୀଣ କଥାକାର

    କାହା ପାଇଁ କାବ୍ୟମୁନି,

କାହାରି ଆଖିରେ  ଶବ୍ଦ ଯାଦୁକର

   କା' ପାଇଁ କ୍ଷୁଦ୍ର କାହାଣୀ ।

ନିର୍ଗୁଣ ମୁଁ ସତ,   ସ୍ୱଳ୍ପ ସମାଦୃତ,

   ତଥାପି ମୋ' କାବ୍ୟଲତା,

ଶବ୍ଦ ଝଙ୍କାରରେ ପ୍ରୀତି ସଂଗୀତରେ

    ପ୍ରସାରିଥାଏ ବାରତା ।

ନୁହେଁ ମୁଁ ଉପେନ୍ଦ୍ର ନୁହେଁ କବିଚନ୍ଦ୍ର

    ନୁହେଁ କାବ୍ୟ ଶିରୋମଣି,

କାବ୍ୟର ସ୍ରୋତରେ ତ୍ୟାଗ ଓ ନିଷ୍ଠାରେ

    କଳ୍ପେ ମୁଁ କାବ୍ୟ କାହାଣୀ ।

ଦୁଃସ୍ଥ ସମାଜରେ  ସୁସ୍ଥ ଚିନ୍ତାଧାରା

   ବାଣ୍ଟିବା ମୋ' ମୁଖ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ୟ,

ବେଳେବେଳେ ସେଇ ଚେତନା ଢେଉରେ

    ଝରାଏ ଲୁହ ପରୋକ୍ଷ ।

ଦୁନିଆ ବିଚିତ୍ର  ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର

    ମଣିଷ ମନ ବଜାରେ,

ବନ୍ଧୁ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ଶତ୍ରୁ ହୋଇଯାଏ

   କିଛି ଲୋକଙ୍କ ନଜରେ ।

ନଜର ସତେ କି  କାଳ ବଇଶାଖୀ

     କବିତ୍ୱର କାଳ ହୁଏ,

ମୋ' କାବ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାର ମଧୁ ସମ୍ପର୍କକୁ

    ଅଚିରେ ଭସାଇ ନିଏ ।

ଭାସିଯାଏ ସିନା  ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ

    ଦରଦ ଅଲିଭା ରୁହେ,

ସେଇ ଦରଦର  ପ୍ରତିବିମ୍ବ ପଣେ

   ମୋ' କବିତା ରୂପ ନିଏ ।

ପଠିତବ୍ୟ ଅବା  ଅସ୍ଥାୟୀ ଅସ୍ପଷ୍ଟ

    ପାଠକ ଅନୁମୋଦିତ,

ସମୟ ଭିତ୍ତିରେ ସାହିତ୍ୟ କୃତିରେ

   ଚାହେଁ ମୁଁ ସମାଜ ହିତ !

ମୁଁ ତ ଚାଲିଯିବି  ରହିଯିବ ମୋର

    ସ୍ୱାକ୍ଷରିତ ହସ୍ତାକ୍ଷର,

ସାରସ୍ୱତ ବକ୍ଷେ ତୋଳି ଦେଇଯିବି

    ସଂସ୍କାରର ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିର ।