ଆସୁଥିବେ ଦିବାକର

ଆସୁଥିବେ ଦିବାକର

ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁର ଦରୋଟି ହସରେ

ମା' ଟିର ଭୋକ ମରେ,

ମା' ମମତାର ବୁନ୍ଦାଏ ଅମୃତେ

ଶିଶୁର ଉଦର ପୁରେ ।

ରାତିର ବୟସ ବଢିଚାଲେ ଧିରେ

ଶୀତର ପ୍ରକୋପ ସାଥେ,

ଚିରା ପଣତକୁ ସମ୍ବଳ କରିଣ

ଢାଳୁଥାଏ ଲୁହ ଯେତେ ।

ପିଞ୍ଜରା ଥରାଏ ଶୀତର ପ୍ରକୋପ

ନସମ୍ଭାଳେ ପଥାଲୋକ,

କନ୍ଥା କି କମ୍ବଳ ନାହିଁରେ ସମ୍ବଳ

ଉଗ୍ର ହୁଏ ପେଟ ଭୋକ ।

ପଶୁ ଏ ମଣିଷ, ଅନ୍ଧ ଏ ସମାଜ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବିମୁଖ ଏଠି,

ବେସାହାରା ପାଇଁ ଦରଦ ଟି ନାହିଁ

ଖାଦ୍ୟ ଫିଙ୍ଗେ ଏଠି ସେଠି ।

ପେଟର ଜ୍ୱାଳାରେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଡାକେ

ଦୋକାନ ପିଣ୍ଡାରେ ବସି,

ଆତୁରେ ଜାବୁଡେ, ସ୍ନେହର ଶିଶୁକୁ

ଚିରା ପଣତକୁ ଲେସି ।

ବୋକ ତୋଳୁଥାଏ ନିଷ୍ପାପ ଗାଲରେ

କହୁଥାଏ ବାରବାର ,

ତୁନି ହୁଅ ବାରେ, ଜୀବନ ଧନମୋ

ଆସୁଥିବେ ଦିବାକର ।

ପ୍ରଜ୍ଞା ପାରମିତା ପଣ୍ଡା

ମାହାଙ୍ଗା