ଆସିଛି ଏକା, ଯିବି ବି ଏକା

ମୁଁ ର ପରିଚୟ ଖୋଜୁଛି ମଣିଷ,

କେତେ ଯେ ତର୍ଜମା କରିଛି

ଦୁନିଆଟା ଲାଗେ ବିଚିତ୍ର, ମୁଁ କିଛି 

ନୁହଁ, ତାକୁ କି ଛାଡି ପାରୁଛି ?

କହୁଛେ ମିଛ ମାୟା ଏଇ ସଂସାର, 

ସୃଷ୍ଟିର ମୂଳମନ୍ତ୍ର କହିବେକି କିଏ ?

ଭୂପୃଷ୍ଠରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ବୋଲାଇ

ନର ସତ୍ୟପଥକୁ ଭୁଲିଯାଏ ?

ଆସିଛେ ଏକା ଯିବା ବି ଏକା, ସଙ୍ଗେ 

ତ ଯିବେନି କେହି

ରହି ନାହିଁ କେହି ଏହି ଜଗତରେ ତ 

ହେ ଭଉଣୀ ଭାଇ ।

କରୁ ଆମେ ଗର୍ବ ଅହଂକାର, ଦିନେ 

ତାହା ତ ହେବ ଚୂନା  

ନଥିବୁ ତ ଦିନେ ଏ ସଂସାରେ, ମିଛରେ 

ଫୁଟାଣି ମାରୁ ସିନା ।

ନିଜେ ନଥିବୁ ଭୋଗ କରିବାକୁ, କହ

ଲୋଭ କାହିଁ ପାଇଁ କରୁ 

ଦିନେ ଖେଳ ସରିବ, ପ୍ରାଣ ଛାଡିଯିବ 

ଯେବେ ଏ ଶରୀର ପିଣ୍ତରୁ ।

ଅନ୍ତରେ ହଳାହଳ ବିଷ ଥାଇ କାହିଁକି

ଦିଏ ଭାଷଣ ଟେକି ସ୍ୱଧର୍ମର

ପାପ କରମେ ବୁଡି ପୂଜିଲେ ଦେବାଦେବୀ

କରିବେକି ତାକୁ ଉଦ୍ଧାର ?

ପୂଜା ପାର୍ବଣ ବଢ଼ୁଛି, ବଢ଼େ କିଆଁ କୁତ୍ସିତ 

ମାନସିକତା ଅତି

ସ୍ୱଛତା ନଥାଇ, ସତରେ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନାରେ 

କମିବକୁ ଦୁଷ୍କର୍ମ ପ୍ରବୃତ୍ତି ?

ଦୁର୍ନୀତି ବିରୁଦ୍ଧେ ସଭିଏଁ କହୁଛେ, କଡ଼ା 

ନିୟମ ଏଠି ଦରକାର

ଯାହା ବଢ଼ାଉଛି ସେ ପ୍ରବୃତ୍ତି, ଜାଣି ଶୁଣି

ବିରୋଧ ନକରିବା ନୀତି ଆମର ।

ଅକର୍ମ ସବୁ ଛାଡିବାକୁ ମନ୍ଦିର ଅବା ଗୀର୍ଜା

ଅବା ମସଜିଦ ଯାଉଛେ ସରବେ

କିପାଇଁ ରହି ପାରୁନେ ଆମେ, ପବିତ୍ର ଶୁଭ 

ବୁଦ୍ଧି ଦୟା ପ୍ରେମ ଭାଵେ ।

ଗଢି ଅଟାଳିକା, କିଣି ଗାଡି ବାଡ଼ି ଅନ୍ୟର 

ଶିରିକୁ କାହିଁକି ତ ଦେଖି ପାରୁନା ?

ମୋହ ମାୟା ଲୋଭ ଜାଲେ ହୋଇ ଛନ୍ଦି

ମଣିଷତ୍ୱକୁ ହଜାଉଛେ ସିନା ।

ଆମେ ନୁହେଁ ପଶୁ ! ଆମେ ତ ଭୂପୃଷ୍ଠରେ 

ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ନର 

ସମୟ ରତ ହେବା ପୂ୍ର୍ବରୁ ଏବେଠୁ ଅନ୍ୟାୟ

ବିରୁଦ୍ଧେ ପ୍ରତିବାଦ କର ।

ପଢ଼ି ହୃଦୟଂଗମ ନକଲେ ବେଦ କୋରାନ 

ଅବା ଯୀଶୁଂକ ବାଣୀକୁ 

ଚେଇଁ ଶୋଇ ଖାଲି ସପନ ଦେଖିଲେ ସତରେ

ପାଇବାକି ସେ ସପନ ସୁଖକୁ ।

ମିଛେ ହୋ ହାଲ୍ଲା କରୁଛେ କିନ୍ତୁ ଭାବୁଛେ

କି କିଛି ଅଛି ଦାୟିତ୍ଵ ଆମର?

ଦୁଷ୍କର୍ମ ହେଉଛି, ସଚେତନ ହୋଇ ବିରୋଧ 

କରିବା ଦରକାର ତାର ।

ନବ ଉନ୍ମେଷ ନେଇ ଆମ ମଣିଷ ଜାତିକୁ 

ଜାଗି ଉଠିବାକୁ ହେବ

ତନ୍ଦ୍ରା ଅଳସ ତେଜି ସୁପ୍ତ ହୃଦୟକୁ ଚେତନା

ରେ ଭରିବାକୁ ପଡିବ ।

ସାହିତ୍ୟର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ମନ ମଧ୍ୟେ ରଖି ସୃଷ୍ଟି

କରିବାକୁ ହେବ ଶବ୍ଦର ଯାଦୁକରୀ

ବିପ୍ଳବର ଲାଭା ଟେକିଉଠୁ, ହେ କବି ଗଣ,

ବୈପ୍ଳବିକ ଚେତନାର ଲେଖା ଯାଉ ଭରି ।

ହୃଦୟେ ଧର ଆସିଛୁ ଏକା ଯିବୁ ତୁ ଏକା 

ସଙ୍ଗେ ନଯିବେ କେହି

ରହିବ କୀରତି ଖାଲି, ରହି ନାହିଁ କେହି ଏ 

ଜଗତରେ ତ ହେ ଭଉଣୀ ଭାଇ ।