ଆଶା

ଆଶା ଭବେ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଜାଜୁଲ୍ଯ କିରଣ

ଜୀବନର କଷମକସ ଭିତରେ

ଖୋଜି ଆଣେ ରାସ୍ତା ଏକ ସରଳ ସୁଗମ ।

କଣ୍ଟକିତ କର୍ଦ୍ଦମାକ୍ତ ଗୋଲାପର ବନ

ହରଷ ଉଲ୍ଲାସଭରେ ହୁଏ ଅଗ୍ରସର

ଆଶା ଗଣ୍ଡଦେଶେ ଗୋଲାପର ମଧୁର ଚୁମ୍ବନ ।

ଚେଷ୍ଟାକର ଜିଣିବାକୁ ସୁନ୍ଦରୀର ଅବୁଝା ଅନ୍ତର

ଦୁନିଆ ଯାତନା କିଛି ତେଜି କିଛି ହେଜି ଶିଶୁସମ

ଆଶା ଦିଏନାହିଁ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ପ୍ରେମମୟ ଅଭିପ୍ସା ତୁମର ।

ଝଡମଧ୍ଯେ ହଜିଯାଏ ଚିରଦିନ ପାଇଁ କେହି ପ୍ରିୟଜନେ

ଅସରନ୍ତି ହତାଶା କାଳିମା ଘୋଟିଯାଏ ଦିଗବଳୟଯାଏ

ଏଇଯେ ଆଶା ପୁଣି ଉଜ୍ଜୀବିତ, ସବିତାର ପହିଲି କିରଣେ ।

ଉପଭୋଗ୍ଯ ନୁହଇ କା’ରେ ସୁଖମୟ ମେଳା ଜୀବନର?

ମାତ୍ର ସେ ସୁଖେ ଆହ୍ଲାଦିତ ନୋହିଲେ ପରାଣ

ଇଙ୍ଗିତ କରଇ ଆଶା ଏଠି ନାହିଁ ଶୁଦ୍ଧପୂତ ଅମୃତର ଧାର ।

ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ସେହି ମେଳାରେ ଆପଣାକୁ ନ ଦିଅ ହଜାଇ

ନ ଲଂଘିବାକୁ ସଂସ୍କୃତି ଅବାଂଛିତ ଦୁଃଖ ସରଜାଇ

ଆଶା ଦେଇଥାଏ ମେଳା ମଧ୍ଯେ ପୁଷ୍ପମୟ ସରଣୀ ସଜାଇ ।

ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ପଡେ ଯେବେ ଶେଷ ଯବନିକା

ରିକ୍ତ ହସ୍ତେ ଯିବେ ସର୍ବେ ସେ ମହା ପ୍ରସ୍ଥାନେ

ଆଶା ନଦୀ ତୀରେ ନିରନ୍ତର ଜମାକରି ଚାଲଇ ବାଲୁକା ।

ଜୀବନର ରୀତି ଏହା ନାଟ୍ଯାନ୍ତରେ ବାହୁଡିବେ ସର୍ବେ

ଆଶା ମାତ୍ର ସୁଚିନ୍ତିତ ସୁନିଶ୍ଚିତ ଆଶାପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଶେ

ମନାସଇ ନାମ ତାର ସୁନାମ କରିବେ ଜ୍ଞାତି ଓ କୁଟୁମ୍ବେ ।