ଆସ ମାଆ ଅବତରୀ

ସ୍ବଚ୍ଛ ଶରତରେ ଆଶ୍ବିନ ମାସରେ

ଆସ ମାଆ ଅବତରୀ

ତୁମ ଆଗମନେ ଭାରତ ଭୁବନେ

ଖେଳୁ ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ।

ସିଂହବାହିନୀ ମା' ନାହିଁ ତୋ ଉପମା

ମହିଷା ବଧିବା ପାଇଁ

ହେଲୁ ଆବିର୍ଭୂତ ଶସ୍ତ୍ର ଦଶ ହାତ

ଯାହା ପୁରାଣ ବର୍ଣ୍ଣଇ ।

ଶାରଦୀୟ ଶୋଭା ଅତି ମନଲୋଭା

ତା' ଭିତରେ ତୋ ସ୍ବାଗତ

ନଦୀ ପଠା ଧାରେ ବିଲପାଟ ମାଳେ

କାଶତଣ୍ଡୀ ଉପଗତ ।

ଶେଫାଳୀ କୁମୁଦ ଅତୀବ ଆନନ୍ଦ

ତୋ ରୂପରେ ହୋଇ ମୋହି

ସେ ଲୋଟଣି ପାରା ସମ ଲୋଟେ ଧରା

ତୋ ପଦ ଭୂଷିତା ପାଇଁ ।

ସୁନୀଳ ଆକାଶ ନୀଳିମାର ବେଶ

ହରି ନିଏ ଜନମନ

ବିମୋହିତ ହୋଇ ତୋତେ ନିରେଖଇ

ମଣ୍ଡପେ ସ୍ଥାପି ଆସ୍ଥାନ ।

ପାର୍ବଣ ଋତୁରେ ହୃଦୟଟା ଭରେ

କରି ତୋର ଦରଶନ 

ଭକ୍ତି ଗଦଗଦେ ଡାକିଦେଲେ ହୃଦେ

ହୁଏ ମନସ୍କାମ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଆଦିମାତା ତୁହି ଉଭା ହୋଇ ମହୀ

ଦାନବ ସଂହାର ପରି

ମୁ'କାର ଦାନବ ନାଶ କରି ଭବ

ପାରନ୍ତୁ କି ଖୁସି ଭରି !

ପଞ୍ଚଭୂତ ଦେହ ଗନ୍ଧେ ଲୋଭ ମୋହ

ନିଜକୁ ମଜ୍ଜାଇ ରଖି

ପ୍ରତି ପଦକ୍ଷେପେ ଶୁଭ ବା ଅଶୁଭେ

ହୋଇ କି ପାରୁଛି ସୁଖୀ !

ତୋର ଆଶୀର୍ବାଦ ଯେତେ ପରମାଦ

ମନୁ କରିଥାଏ ଦୂର

ମାଆ ପରା ତୁହି ହୃଦେ ଦୟା ବହି

ଝରାଅ କରୁଣା ଝର ।

ଯେତେକ ଦାନବ କରି ଉପଦ୍ରବ

ହରନ୍ତି ମୁଖରୁ ହସ

ଦେଇ ତାଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ସୁଗୁଣର ଦୀକ୍ଷା

ବଳେ ଭରିଦେ ହରଷ ।

ତୋ ପଦ କମଳେ ପ୍ରଣତି ମୁଁ ଢାଳେ

ବିନତି ମୋ ଘେନା କର

ପ୍ରତିଟି ବରଷ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ତୋ ପରଶ

ହେଉଥାଉ ଶୁଭଙ୍କର ।