ଆମେ ତ ଉତ୍କଳ ସନ୍ତାନ

ଉତ୍କଳ ମାତାର ସନ୍ତାନ ଆମେ

           ତା ସରି କେହି ନାହିଁ,

ତା କୋଳେ ଜନମି ଧନ୍ୟ ହୋଇଛୁ

           ସେ ଆମ ଉତ୍କଳ ଭୂଇଁ ।

ତା କୋଳରେ ବସି ଖେଳୁ ଆମେ ହସି

            ହୋଇ ପରଜାପତି,

ନାନା ମଉଜରେ ମାତି ଉଠୁ ପୁଣି

             ଫୁଲୁ ଉଠୁ ଥାଏ ଛାତି ।

ତା ବୁକୁରେ କେତେ ଯାଇଛି ତ ବିତି

              ଉତ୍କଳର ଅଲିଭା ଗଳ୍ପ କାହାଣୀ,

ଜଳିଛି ସଦା ସେ ସଂସାରର ସୁଖେ

ହୋଇ ସଞ୍ଜ ଦୀପାଳି ।

କେତେ କେତେ ବୀର ଜନମ ଦେଇଛି

               ସେନେହମୟୀ ତା କୋଳେ,

ସ୍ବପନ ସବୁର ସାକାର ପାଇଁ କି

ଦେଇଛି ଅସୀମ ବଳ ।

ସବୁ ଭୁଲି ହେବ ଭୁଲିବାନି କେବେ

                ମା ତୋ ଅତୁଟ ମମତା,

ସାରା ଭାରତରେ ଓଡିଶା ଜନନୀ

                 ସଭିଙ୍କ ଜଗତମାତା ।

ତୋର ଏ ସଂସ୍କୃତି ମହାନ ଅଟଇ

                 ମହାନ ଅଟେ ଏ ପରମ୍ପରା,

ନାନା ପରବରେ ଖୁସି ଭରିଯାଏ

                 ହସୁଥାଏ ସଦା ଧରା ।

ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ମଥା ଠୁଁ ପୟ ତୋ

                ଗିରିଲତା, ନଦୀ, ବନ,

କଳକଳ ନାଦେ ବହିଥାଏ ପୁଣି

                ପାହାଡି ଝରଣା ସ୍ଵନ ।

ଯେଉଁ ରାଇଜର ରାଜା ପୁଣି

                ଜଗତନାଥ ଅଟନ୍ତି,

ସେ ରାଜ୍ୟେ ଜନମି ସଦା ଆମେ

                କାଳିଆ ଆଶୀର୍ବାଦ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ।

ବୀରପୁତ୍ରଙ୍କର କାହାଣୀ କହିଲେ

                 ଇତିହାସ ଅଟେ ସାକ୍ଷୀ,

କଳିଙ୍ଗ ଯୁଦ୍ଧ ଠୁ ବୀର ଖାରବେଳ

                 କଥା ପୁଣି କାରୁବାକୀ ।

ଓଡିଶା ମାଟିରେ ଜନମି ଆମେ ଯେ

                 ହୋଇଛୁ ଶତ ଧନ୍ୟା,

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ପ୍ରାଣ ଯେ ଆମର

                 ତୋର ପଦେ କୋଟି ନମନ୍ୟା ।

ଏଇ ଉତ୍କଳର ସନ୍ତାନ ହୋଇ

                ସଦା ରହିଥିବା ଚେଇଁ,

ଜନନୀ,ଜନ୍ମଭୂମି,ସ୍ବର୍ଗାଦପି ଗରିୟସୀ

                ମଥା ଯାଏ ଆମ ନଇଁ ।