ଆମ ଭାଷା ଆମ ମାଆ ପରି

ଜନମ ଦିନରେ ହାତେ ଛୁରୀ ଧରି

               ପିଲା ଯଦି କେକ କାଟୁଛି,

ବେଲୁନ ଉଡାଇ ମହମ ଲିଭାଇ

               ମା ଛାତି ଗର୍ବେ ଫାଟୁଛି l

ଇଂଲିଶ ମିଡିଅମ ବିଦ୍ୟାଳୟ ମାଟି

              ପିଲା ଯଦି ଟିକେ ମାଡ଼ିଛି,

ଓଡିଆ ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେବାକୁ

               ସେ ହିନମାନ୍ୟତା ପୁଣି ମଣୁଛି l

ଓଷା, ବ୍ରତ ପାଳି ସମୟଟା ଯେବେ

               ତାର ଘରେ ନଷ୍ଟ ହେଉଛି,

ପାର୍ଟି, କ୍ଲବ,ଡାନ୍ସରେ ସିଏ

               ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ସାରୁଛି l

ପୂର୍ବ ସଂସ୍କୃତି ଭୁଲି ଯାଇ ସବୁ

              ବିଦେଶୀ ସଭ୍ୟତାକୁ ଆପଣେଇଛି,

ଓଡ଼ିଆ ବୋଲି କହିବାକୁ ତାକୁ

               ଲାଜ ଟିକେ ପରା ମାଡୁଛି l

ଗର୍ବରେ ଫୁଲୁଛି ଛାତି ତାର ପୁଣି

               ଯେବେ ଆଧୁନିକା ସାଜିଛି,

ବିଦେଶୀ ପୋଷାକେ ସଜେଇ ହୋଇ

               ନୀଳ ଶୃଗାଳ ସେ ବନିଛି l

ମା ଖୋଜେ ନାହିଁ ପରିଚୟ କେବେ

                ଆତ୍ମା ତା ଗୁମରି କାନ୍ଦୁଛି,

ତାର ପରିଚୟ ତାର ତା ସନ୍ତାନ

                ନିଶ୍ଚେ ସେ ଦୁନିଆଁ ଆଗରେ ଜାଣିଛି l

ଏଇ ଓଡିଶା ମାଟିରେ ଜନମି ବୀର ଯେ

                 ଓଡ଼ିଆ ପାଇଁ କି ଲଢ଼ିଛି,

କେତେ ରକ୍ତ ତାର ପାଣି ହୋଇ ପୁଣି

                  ସାଗରେ ତରଙ୍ଗ ହୋଇଛି l

ଓଡ଼ିଆ ବୋଲି ମନେ ଗର୍ବ ଆମ

                 ଆମ ସଂସ୍କୃତି ଚେତାଇ ଦେଇଛି,

ଅମଡ଼ା ବାଟରେ ନ ଯିବା ପାଇଁ କି

                 ଭାଷା ଆମ ମଙ୍ଗ ଧରିଛି l

ତଥାପି ମା'ର ଆଖିରୁ ଶୁଖୁନି ଲୁହ ଯେ

                  ହୃଦରେ ନିରବ ରହିଛି,

ହୃତ ପରମ୍ପରା ଲେଉଟିଆସୁ

                ଏଇ ଆଶା ସିଏ ବାନ୍ଧିଛି l

ଜନ୍ମ ହୋଇ ତାର ବକ୍ଷରେ ଆମେ

                   କାହିଁ ଭାଷା ତାର ବୁଝିବା,

ଜଗତ ଆଗରେ ତାକୁ ଛୋଟ କରି

                   କେଉଁ ଯଶ ଆମେ ଲଭିବା l

ମା ମାଟି ଭାଷାକୁ ଯେବେ

              ଅନାଦର ଯିଏ କରିଛି,

 ଜୀବନ ତାର ଦୁର୍ବିସହ ଅଟେ

               ଏକଥା ସର୍ବଦା ଘଟିଛି ।