ଆକାଶ

ନୀଳ ଅକାଶର ନୀଳିମାକୁ ଭେଦି 

କହୁଥାଏ ମନ କଥା,

ଅନନ୍ତ ବିସ୍ତୃତ ବିଜନ ବେଳାରେ

ହଜିଯାଏ କେତେ ବ୍ୟଥା |୧|

ତୋହରି ବୁକୁରେ ହଜିଯାଏ ମୋର 

ଭାବନାର ବତିଘର,

ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ମିଳେନା ତା ବାଟ 

ସବୁ ଲାଗେ ଖାଲି ପର |୨|

ବିଶାଳ ଆକାଶ କରଇ ପ୍ରକାଶ

ହୃଦୟ ତଳର ଭାଷା,

କାନ ବୁଝେନାହିଁ ମନ ବୁଝେ ସିନା 

ଭାବନାର ପରିଭାଷା |୩|

ପକ୍ଷୀ ଯାଏ ଉଡ଼ି ଦୂର ଆକାଶରେ

ମାପିବାକୁ ତା ଶୂନ୍ୟତା,

ଶୂନ୍ୟତା ଦୂରେଇ ଯାଏ ଦୂରୁ ଦୂର

ମିଳଇ ଖାଲି ଶୂନ୍ଯତା |୪|

ତଥାପି କାହିଁକି ମନପକ୍ଷୀ ଉଡ଼େ

 ଆକାଶର ଶୂନ୍ଯତାରେ,

ହିସାବ ନିକାଶ ଖାତା କଲମରେ

ଶୂନ ମିଳେ ହିସାବରେ |୫|

ସୂରୁଯ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଆକାଶର ପଥେ

ନିତି ଦିନ ଚଳମାନ,

ମିଞ୍ଜି ଆଲୋକରେ ନିଜକୁ ଦେଖାନ୍ତି

ବିଭୂଷିତ ତାରାଗଣ |୬|

ଏ ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ

ଟିକିଏ ଧୂଳିର ସମ,

ତଥାପି କାହିଁକି ମଣିଷ କରଇ

ବୃଥା ମାନ ଅଭିମାନ |୭|

ଯେତେ ଦୂରେ ଗଲେ ଅନନ୍ତ ଆକାଶ

ଖୋଲିଦିଏ ତା ହୃଦୟ,

ମଣିଷ ଜାତିକୁ କରଇ ଆହ୍ବାନ

 ଜୀବନ ଅମୃତମୟ |୮|

କହରେ ଆକାଶ ତୋର ମନ ଭାଷା

କରିଦେରେ ମଧୁମୟ,

ଧରଣୀ ବୁକୁରେ ବୁଝିବେ ମଣିଷ

 ସାଧନାର ପରିଚୟ |୯|

ମଣିଷ ବୁଝେନା ତୁମେତ ବୁଝିଛ

ବିଶାଳ ଧରଣୀ କଥା,

ରହିଛ ଅନାଇ ସାଗର ନୀଳିମା

ମଣିଷ ମନର ବ୍ୟଥା |୧୦|