ଆକାଶ

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରି ରହିଅଛୁ ତୁ

ଦିଶୁ କେଡେ ମନୋହର,

ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ ଆଖି ଫେରେନିି

ଧନ୍ୟ ତୋର ରୂପ ସମ୍ଭାର ।

ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ତୋ ନୀଳ ବକ୍ଷ

ମନ ଟାଣି ନେଇ ଯାଏ,

ତୋର ସେହି ମହାଶୂନ୍ୟତା ମଧ୍ୟେ

ହଜିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ।

ପ୍ରକୃତିର ତୁହି ବିଚତ୍ର ସୃଷ୍ଟିି

ମହାଶୂନ୍ୟେ ରହିଅଛୁୁ,

ଅପୂରୂପ ଶୋଭା ସମ୍ଭାରରେ ତୁ

ସଂସାରକୁ ବାନ୍ଧିିଅଛୁ ।

କେତେ ଯେ ନକ୍ଷତ୍ର ଶୋଭା ପାଆନ୍ତି

ତୋ ନୀଳ ବକ୍ଷରେ ରହି,

ଜହ୍ନ ସାଥେ ତୋ ମନଲୋଭା ରୂପ

ଚିତ୍ତକୁ ନିିଅଇ ହରି ।

ଧରାରୁ ରହିଛୁ କେତେ ଯେ ଦୂରେ

କିଏ ବା ପାରିବ ମାପି,

କେ ଅବା ଜାଣେ ରହିଅଛୁୁ ତୁହି

କେତେ ଦୂର ଯାଏଁ ବ୍ୟାପି ।

ଜହ୍ନ, ତାରା ମେଳେ ରଜନୀରେ ତୂ

ଦିଶୁ କେଡେ ଶୋଭାମୟ,

ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ ମନ ବୁଝେ ନି

ଫେରେ ନାହିଁଁ ଜମା ଲୟ ।

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ମନରେ ରହିଛୁ ତୁୁୁହି

ବକ୍ଷକୁ ବିସ୍ତାରି ତୋର,

ଧଳା ମେଘ ଖଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ରହି

ଲାଗୁ କେତେ ମନୋହର ।

ତୋ ଶରୀର ମଧ୍ୟେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଟେ

ଯେବେ ଟାଣି ହେଇଯାଏ,

ସପ୍ତ ରଙ୍ଗର ପସରା ମେଳରେ

ମନକୁ ଯେ ଟାଣିି ନିିିଏ ।

ତତେ ଚାହିିଁଁଲେ ମନେ ସୃଷ୍ଟିି ହୁଏ

ଏଣୁ ତେଣୁ କେତେ କଥା,

ତୋ ସାଥେ ଟିିକେ କଥା ହେଇ ଦେଲେ

ମନୁ ଚାଲି ଯାଏ ବ୍ୟଥା ।