ଆହା ରେ ସୁଦାମା ବାହା ରେ କୃଷ୍ଣ

ବନ୍ଧୁତା ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ପରିଭାଷା

ଲାଗେ ଯଦି କ୍ଲିଷ୍ଟ ସନ୍ଦେହପୂର୍ଣ୍ଣ 

ଲୋଡାନାହିଁ ଖୋଜା ପାଣିନୀଙ୍କ ଟୀକା

କି ଅମରକୋଷାଦି ଅଭିଧାନ ।

ସରଳ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ପୁରାଣ ବୃତ୍ତାନ୍ତ 

ଅଟନ୍ତି ବାନ୍ଧବ ସୁଦାମା କୃଷ୍ଣ 

ଜାଣି ନାହଁ ଯଦି ସେ ଚରିତ୍ର ଦୁଇ 

ଥରେ କେବେ ବୁଝ ପଢ ବା ଶୁଣ ।

ଗୁରୁ ସନ୍ଦିପନୀ ବିଦ୍ଯା ଆଶ୍ରମରେ

ଥିଲେ ଦୁହେଁ ଅତି ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ

ସୁଦାମା ଅଟନ୍ତି ଗରିବ ବ୍ରାହ୍ମଣ 

କୃଷ୍ଣ ଗୋପେ ବୃଷ୍ଣି ବଂଶର ଇନ୍ଦୁ ।

ଅଧ୍ୟୟନରତ ସହପାଠୀମେଳେ

ବିତଇ କୈଶୋର ହସଖୁସିରେ

ବଢେ ପରିଚୟ କ୍ରମେ ଆତ୍ମୀୟତା

ହଜିଯାଏ କର୍ମବ୍ଯସ୍ତ ସଂସାରେ ।

ବଢିଲା ଜଞ୍ଜାଳ ଗ୍ରାହସ୍ଥ୍ଯ ଜୀବନେ

ଦରିଦ୍ର ସୁଦାମା ମନ ବିଷର୍ଣ୍ଣ 

ଧର୍ମପତ୍ନୀ ତାଙ୍କ ଦେଲେ ଉପଦେଶ

ଭେଟ ଯାଇ ଥରେ ବନ୍ଧୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ।

ଦ୍ଵାରକାଧିପତି ରାଜରାଜେଶ୍ଵର 

ଅଷ୍ଟପାଟବଂଶୀ ସୁସାହଚର୍ଯ୍ଯେ

ବିନାଶି କଂସକୁ ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ 

ଥିଲେ ରାଜକୀୟ ମହା ଐଶ୍ବର୍ଯ୍ଯେ ।

ଗାମୁଛାରେ ବାନ୍ଧି ମଳୁଖର ଭଜା

ଚାଲିଲେ ସୁଦାମା ଦ୍ବାରକା ମୁଖେ

ଚାଲି ଦୂର ବାଟ ପଡୁଥାନ୍ତି ଥକି

ଭାଳୁଥାନ୍ତି ବସି କଥା ଅନେକେ ।

ଭାରିଜା ବଚନେ ଆସିଲେ ବିଶ୍ବାସେ

ବୃଥା ହେବ ତାଙ୍କ ସବୁ ଉଦ୍ୟମ 

ରହୁଥିବେ କୃଷ୍ଣ ଭବ୍ଯ ମହଲରେ

ଏଡେ ସହଜେ କି ହେବ ଦର୍ଶନ ।

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଷ ବସ୍ତ୍ର ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ 

ପରିଧାନ ଖଣ୍ଡେ ଗାମୁଛା ଧୋତି

ସତ ହେଲା ତାଙ୍କ କଳ୍ପନାଜଳ୍ପନା

ମିଳିଲାନି ତାଙ୍କୁ ପ୍ରବେଶାନୁମତି ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ କୃଷ୍ଣ ଆସି ନିଜେ ଧାଇଁ

ଆଲିଙ୍ଗନ କରି ନେଲେ ପାଛୋଟି

ଆଦର ସହିତ ଧୋଇ ଦେଲେ ପାଦ

ପାଟବସ୍ତ୍ରେ ଦେଲେ ସଯତ୍ନେ ପୋଛି ।

ସ୍ମିତହସି କୃଷ୍ଣ ସୁଦାମାଙ୍କ କନ୍ଧୁ

ଗାମୁଛାକୁ ଭିଡି ନେଲେ ଶ୍ରୀହସ୍ତେ

ମୁଖରେ ପକାଇ ଖୁଦର ଭଜାକୁ

ଚର୍ବଣେ ହୋଇଲେ ସେ ଗଦଗଦେ ।

ଘେରିଗଲେ ତାଙ୍କୁ ଅଷ୍ଟପାଟବଂଶୀ

କହିଲେ କେଶବ କି ସ୍ବାର୍ଥପର 

ବନ୍ଧୁ ଆଣିଛନ୍ତି ଯେଉଁ ଉପହାର 

କରୁଛ ଏକାକୀ ତୁମେ ଆହାର ।

ବନ୍ଧୁ ବତ୍ସଳତା ଅମୂଲ୍ଯ ସମ୍ପଦ

ଭବ୍ଯ ସେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯେ ଜୀବନ ଧନ୍ଯ 

ବିତରି ଅମୃତ ଦିବ୍ଯ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରେମ

ଆହାରେ ସୁଦାମା ବାହାରେ କୃଷ୍ଣ।