ଆବର୍ଜନା

ପାଞ୍ଚିଛ କି ତିଳେ     କିବା ଖୁସି ମିଳେ

      ଫିଙ୍ଗି ଆବର୍ଜନା ମାନ

ବିବଶ ସମାନ       ଭୟେ କମ୍ପମାନ

      ହେଲାଣି ଧରଣୀ ପ୍ରାଣ ।

କେତେ ସୁଖ ପର୍ବ     ପାଳି କରୁ ଗର୍ବ

      ବର୍ଷ ମାସ ଦିନ ଧରି

ଉପଯୋଗ ପରେ     ଅବଶିଷ୍ଟ ଥରେ     

      ନଭାବି ଯାଉଛୁ ଭରି ।

ତା'ର ପ୍ରତିଫଳ       ଜୀବନ ବିଫଳ

     ପ୍ରଦୂଷଣେ ହୋଇ ଘାଣ୍ଟି

ରସାୟନ ବିଷ       ବଳେ ହୁଏ କିସ

      ଏ ସାରା ପବନ ମାଟି ।

ଅଧୀର ଏ ଜୋର     ଶବ୍ଦ ଘନ ଘୋର      

      ଫଟାଏ କ୍ଷଣିକେ କାନ

ରଜନୀ ଦିବସ        ନିରୀହ ବିବଶ

      ପକ୍ଷୀଙ୍କର ଯାଏ ପ୍ରାଣ ।

ରୋଗ ଶ୍ବାସଗତ      ବଢିଲେ ଜଗତ

      ଯାକର ଉଦ୍ଭିଦ ପ୍ରାଣୀ

ହେବେ ସଂକ୍ରମିତ      ଏହିକଥା ମିତ

     ହେଜିଥାଅ ମନେ ଜାଣି ।

ଜାଣିବ କିଭଳି      ଧ୍ବଂସ ମାର୍ଗେ ଚଳି

      ପ୍ରଦୂଷିତ ଗ୍ରାମ ପୁର

ଦେଖି ପ୍ରାଣୀକଷ୍ଟ       ଧନଜନ ନଷ୍ଟ

      ଖୁସି ହୋଇଯାଏ ଦୂର ।