ଆ ଲୋ ମୋର କଣ୍ଢେଇ

ସ୍ମୃତି ତୀର୍ଥେ ବସି ଦିନେ କରୁ ଥିଲି ସ୍ନାନ

ଜାହ୍ନବୀ ପବିତ୍ର ଶାନ୍ତି ନ ହୁଏ ସମାନ ।

ପୁୁଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ ମାନି ସିିିନା ଅରଜନ୍ତି ଧର୍ମ

ତହିଁରୁ ବିଚ୍ଛେଦ କଷ୍ଟ ନଛୁଏଁ ପରାଣ ।

ଅନଳ ଦହନେ ସିନା ଜଳଇ ସର୍ବାଙ୍ଗ

ମନ ପ୍ରାଣ ଦହୁ ଥାଏ ଛାଡି ଗଲେ ସାଙ୍ଗ ।

ସହପାଠୀ ଯଦି ହୁଏ ସୁଖ ଦୁଃଖ ସାଥୀ

ତା ପାଇଁ ଚିିିର ଜୀବନ ପୂୂର୍ଣ୍ଣିିିମାର ତିଥି ।

ତହିଁରେ ଫୁଟଇ କେତେ ସୁୁୁଗନ୍ଧ କୁୁୁସୁମ 

ଚମ୍ପା କେତକୀ ମାଳତୀ ନ ଲାଗେ ଉତ୍ତମ ।

କେମିତି ଭୁଲିବି ସାଥୀ ତୋର ପ୍ରେମ ଯେତେ

ପ୍ରଥମରୁ ଦଶମ ଯେ ନାଚେ ଅବିରତେ ।

ଉଚ୍ଚ ବଂଶେ ଜନ୍ମ ତୋର ମୁହିଁ ହତଭାଗା 

ନୀଚ କୁୁୁୁଳେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ପ୍ରେମରୁ ଅଲଗା ।

ଜୀବନ ଅନ୍ତିମ କାଳେ ତୋ ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ

ସ୍ମୃତିକୁ  ପୋଛି ନପାରେ ଏ ଗୃହ ଜଞ୍ଜାଳ ।

ତୋର ମୋର ସଂପର୍କଟି ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିିର୍ମଳ

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲଳ ଭରା ନଥାଏ ତ ଛଳ ।

ଭାରି ଇଛା ହୁଏ ଫେରି ଯାଆନ୍ତି ସେଠାକୁ

ପୁଣି ଥରେ ତୋର ସାଥେ ଦେଖା କରିବାକୁ ।

ଲିଭାଇ ବିିଚ୍ଛେଦ କଷ୍ଟ କରନ୍ତେ ସଂସାର

ସ୍ଥାନ ଦେବା ନାହିଁ କେବେ ଅଶାନ୍ତି ଅନ୍ଧାର ।

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଗଗନ ତଳେ ଛୋଟ ଘର କରି

ସାଥୀ ତୁହି ବାଢି ଦେବୁ ବାଲି ମାଟି ଖିରି ।

ବସନ୍ତ ମଳୟ ବହୁ ଥିବ ଚାରିପାଶେ

ସୁସଜ୍ଜିତ ବେନି ଜଣ ଅତ୍ୟନ୍ତ ହରଷେ ।

ପିଲା ଦିନ ସାଥୀ ପରା ସ୍ମୃତିର କଣ୍ଢେଇ

ମିଛୁଟାରେ କେବେ ହେଲେ ଦିଏନା ଭଣ୍ଡେଇ ।

ବିରହ ବିିିଲୟ କରେ ଦେଇ କେତେ ସ୍ମୃତି

ମିଠା ମିଠା ଅନୁୁଭବେ ଲିଭାଏ ସେ ଭୀତି ।